Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 mei 2025
»Omdat er in het allervolmaakste gebed staat: »Vergeef ons onze schulden, gelijk ook wij vergeven onze schuldenaren!"" »Ook leugenachtige Kaffers, die ons ongelukkig hebben gemaakt?" vraagde Frits. »Ja, ook die Kaffers," zeide het meesterke, en hij keek den jongen Boer aan met zijn vriendelijke, weemoedige oogen. Langzaam, maar met innerlijken afkeer wendde Frits het gelaat naar den Kaffer.
Zijn toorn was in weemoed overgegaan. Het verlies zijner sierlijkheid en lenigheid van gestalte ging hem zeer ter harte. Reeds stonden allen op 't punt zijn weemoedige ontboezeming met een hartelijk gelach te beantwoorden, toen ik met een handbeweging stilte gebood en hem antwoordde: Jammer en treur niet, Hekim.
Maar deze muren, deze torens, spitsen, bogen en gewelven, die u, indien ze nog ongeschonden waren, waarschijnlijk tamelijk onverschillig zouden laten, ze trekken u nu aan met onweerstaanbare macht: want hunner is de weemoedige bekoorlijkheid van het wegkwijnend verval, de onuitsprekelijke poëzie der ruïnen.
Er volgde een lange en ernstige pauze. »Ga mee," smeekte het meesterke, en hij hief zijn zachte, weemoedige oogen op tot den jongen Boer. »Ik weet, dat de oude Dirk Kloppers uw ouders op de gedachte heeft gebracht, om Eliëzer hier heen te zenden." »Is oom Dirk op Waterfontein geweest?" vraagde Frits vol spanning. Het meesterke knikte bevestigend.
Het is dan wel een weemoedige gedachte, dat deze vrouwen zooveel moeten lijden en ontberen en dikwijls zoo wreed door de mannen worden behandeld. Medelijden en sympathie moet men ze toedragen.
Met weemoedige deelneming staarde onze held op die welvarende en vruchtbare streken: en diep trof hem de gedachte, hoe weldra, na het eindigen van het Bestand, de oorlogsfakkel opnieuw in dit gedeelte van Nederland zoude blaken, de hoop des veldmans verteren en wellicht vele dier thans zoo fraaie en rijke woningen in asch leggen: hoe de zwaarden der krijgsliên het graan zouden maaien, 't welk de hand des nijveren landmans hier gezaaid had.
Zwijgend, beiden met een bijna weemoedige vreugde dat ze bij allen tegenslag, in alle omstandigheden, verheugenis hervonden door de kracht eener samenwerking, die eenvoudiger, verheffender dan eenige godsdienst de wereld rondging, stapten zij in de sneeuw, de hoofden gebogen tegen het jagend gedwarrel. Als een eerwaardig gevaarte lag de jodenbuurt, indrukwekkend van witte kronkel-alleeën.
Zette deze arme oude vrouw zich neder op de trappen der tempels, nabij de dorpen, dan schaarden zich de kinderen weldra om haar heen, aangetrokken door haar zachten glimlach en de weemoedige uitdrukking harer groote, schoone oogen. Dan zeide zij verzen voor hen op, en vestigde hunne aandacht op de heerlijke wonderen der schepping.
En deze ontdekking was niet de eenige van dien aard: dikwijls genoeg vonden wij wrakhout langs het strand, als ten spot van den naam, dien de Oceaan hier draagt. Deze weemoedige tropeeën der verdelging pasten overigens volkomen bij het woeste en toch grootsche voorkomen van dit onherbergzaam strand.
Iedereen zag er over het algemeen in die streek ellendig uit, en tegenover een enkelen gelukkigen digger, die met snoevende stem een flesch champagne bestelde om op zijn welslagen een lekker glas te drinken, zag men zeker twintig lange gezichten, waarvan de weemoedige eigenaars zich met een dun en schraal bier vergenoegden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek