Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 oktober 2025
Han stond met Else voor het raam te kijken: "Hoe wist jij 't?" vroeg ze, "Han vertelde 't me vanmiddag." Er waren meer jongens, die Go niet kende; ze praatten allemaal zacht en gedempt, en het was er kil en triestig. 'n Droef, grijs licht viel door het gordijnlooze raam op den houten vloer, en de met namen bekerfde tafel.
Het land rook van een nieuwe ziel, de jonge Lente stond gereed in de boomen! Alles had knop en bot, het Leven jubelde over den Dood. 't Was de Verrijzenis, de levengevende Verrijzenis! En toen, smeltend van ontroering, kuste Pallieter den grond. Het weer was terug slecht geworden, heelder dagen mot-en plasregens, grijs, triestig en gesloten.
"Vraag nou niet..." "Ik wil 't weten"... "De gordijnen waren neergelaten"... "Anders niks?" "Nee." "Op je woord?" "Guus, Guus, da's tweemaal!" "Ik kan 't niet helpen, maar ik ben zoo ongerust!" "Ben ik er dan niet?" In de woning van den vriend stond een koud déjeuner klaar. De bruid was even boven. Bij het raam stond-ie. "Joseph, wat kijk je triestig!"
Het was danig stil op het land, de vrouwen zwegen, en alleen het kappen en kraken van het hout ging een eindeken door den mist. Men kost over de Nethe niet zien, zoo hevig had de smoor de wereld omhuld. Een witte nacht. De boomen in den hof stonden daar grijs en triestig als nuttelooze dingen. Vaag lijk een spook ging er een vent, met een zwarten hond achter hem, voorbij de haag.
Zoo weinig moedgevend, zoo triestig, zoo in grauwe mist gehuld vertoont zich het leven. En zelfs als we naar het uitspansel opzien, is er geen star, die ons vriendelijk tegenflonkert, maar grauwt alles mat en dof. o, Het leven van een ontdekte ziel zou haar tot stikkens toe benauwen. Zoo hopeloos somber en droef als de wereld zich aan haar oog ontdekt.
De schoonheid van den mensch is er een gewoon verschijnsel, een natuurlijk onderdeel in de algemeene schoonheid der gansche omgeving. Hoe kan men gedrukt, triestig, leelijk zijn, daar waar alles zoo verrukkelijk, zoo zacht en schoon is? De zon alleen, de zon die lacht, en streelt, en warmt en koestert, is voldoende om er de menschen gezond, en vroolijk, en gelukkig te maken.
Genua, Ventimiglia, Menton, somt de Leeuw triestig op. Heb je veel geworsteld? Hij lacht bitter en zijn waterige oogen ... tranen. O de blik vol tranen van dien ouden man. Wat is er, Theofile? Kom, zeg mij eens wat er is? Ach, meneer, wat zoû er zijn ... Er is het einde, dat is alles. Het einde? ... Het is gedaan. Hoe gedaan? Als ik het van daag niet doe, doe ik het morgen.
Toen heb ik mijn witte gordijnen geschoven voor mijn ramen, ben gaan werken langzaam en triestig. Poes is bevallen. Het is geen wereldgebeurtenis. Maar wijl het leven voor elk onzer stadsmenschen tusschen vier muren voortzeult, is het niet meer dan logisch dat de kleine dingen, die wel tusschen die vier muren willen plaats hebben, in onze fantasie tot levensgebeurtenissen aangroeien.
De vroege avond begon reeds te duisteren, vaal en triestig, van een doods-benauwende melancholie in al dat natte en vuile en slappe van den grauw-stervenden dag, toen hij eindelijk weer aan zijn hoevetje kwam.
Hij schudt triestig het hoofd. Ik hoor niets van hem. En je dochter? vraag ik, om meer te weten. Ziek, in het hospitaal. Te Genua. O God, wat vind ik dat alles vreeslijk! En ik kan toch niets daar aan doen! W
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek