Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 16 juni 2025
Nauwelijks toch was de Raadpensionaris vertrokken en de deur achter hem gesloten, of diezelfde bedaarde, onderworpen knaap sprong van zijn stoel op; twee groote tranen ontwelden aan zijn oogen, hij balde krampachtig de vuisten, en terwijl hij zenuwachtig het vertrek op en nederliep, en voor het portret van zijn overgrootvader Willem den Eerste, bleef stilstaan; riep hij uit: "Groote God!
"Uwe ootmoedige dienstmeid, Bavo liet den brief ter tafel vallen en begon te weenen: vrouw Damhout had insgelijks de tranen in de oogen. Zij poogde echter haren zoon te doen begrijpen, dat hij ten onrechte zich zoo diep bedroefde. Wat was er dan zoo ongelukkig in het lot van Lieveken? Zij treurde, omdat zij verre van hare geboortestad en hare vrienden moest leven. Dit was immers natuurlijk?
De geest der hel, die dit heeft voortgebracht, Doet vloek en klacht door leêge stilte stroomen: Gij, rijk der tranen, waar de dood slechts lacht, Baart angst en niet der schoonheid huivrend schromen: Leen ik mijn ziel aan u, en leef uw leven Ik ben ontzield: gij hebt mij stug en wreed Op mij terug, en dus tot haat gedreven. Mathilde!
Mijn kleeren waren heelemaal bedorven. Nu ik er weer zoo inkom...." Jannetje barstte in tranen uit, legde de armen op tafel en het hoofd op de armen, en begon hartstochtelijk te snikken. "Zoo, zoo!" gromde vader en smoorde zijn verontwaardiging door heftige trekken aan zijn pijp. Moeder haastte zich om wat valeriaan klaar te maken. "Hier schaap, drink 'ereis, maar dat is verschrikkelijk!
Spreekt, tranen! dan ’t „vaarwel”, dat ik niet vinde... Ik wilde zeggen, hoe ik haar beminde, En alles, wat ik zeide, was: „Mathilde!” Daar walmen warme geuren om mij rond.... Hoe kleurig al die duizend bloemen pronken! Zij buigen zacht, van eigen geuren dronken, De ranke kopjes, als Mathilde blond.... Mathilde....! o, dat zij mij nu óok verstond!
Zij lag daar achterover in haar fauteuil, met bleek gelaat en gesloten oogen, aan wier wimpers de tranen blonken. Stil in het halfduister zat Simoneau tegenover haar en wendde de oogen niet van haar af. Met geen mogelijkheid ben ik in staat mijn doodstrijd van dien morgen te schetsen.
Van waar o mijn vriend, verklaar mij dit raadsel! vanwaar heeft een mandemakerszoon deze stoutmoedige denkbeelden? O! het genie! Het genie!... Ik moet afbreken. Bewaar dezen wel. Ik wil hem naderhand laten drukken. 17 Januari 1839. Uw vriend, Hildebrand. P.S. "Wisch de tranen over den dood van Schotel uit uwe oogen. Teun de Jager.
Ik kan het gevoel niet beschrijven dat ik u toedraag, geen woorden kunnen het uitdrukken; ik vrees dat gij zult denken dat ik overdrijf, en toch ween ik heete tranen terwijl ik u dit schrijf. De gedachte aan die vreeselijke scheiding heeft mij geleerd welk eene vriendin ik in u bezit en hoeveel ik van u houd.
Alleen de zon weet het, die onze tranen met hare warme stralen droogt. Alleen ons doekje weet het, waarmede wij onze oogen afwisschen. Ach! zullen de moeders niet met den stroom komen aandrijven? Eeuwig stroomt het, eeuwig ruischt het. Maar de kinderen wachten te vergeefs en snikken. Zuchtend en klagend gaan zij hunnen weg."
Toon Ritter legde plotseling de hand op het dier, dat naast hem lag, en zuchtte, terwijl hem een paar tranen in de, door koortsgloed glinsterende oogen kwamen: "Och, Hans!" "Hij is toch zoo slecht niet?" hernam de jonkman. "Hans! mijn eenige, mijn brave Hans!" riep Ritter in opgewondenheid: "Als Toon d'r onder leit hé wat jij dan?"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek