Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 juli 2025
O, die ellendeling, dien de gewoonte tot een machine had gemaakt, en die aan het doodsbed kwam enkel en alleen om een formaliteit te vervullen. Die man wist dus niets! Zijn heele wetenschap was dus niet veel meer dan één leugen, dat hij met een enkelen oogopslag niet het leven van den dood kon onderscheiden. Hij ging heen, hij ging heen! "Bonsoir, mijnheer", zeide Simoneau.
Eindelijk kwam Simoneau terug. "Wel?" vroeg hem de oude vrouw op zachten toon. "Alles is in orde", antwoordde hij. "Morgen om elf uur wordt hij begraven...... Maak u over niets bezorgd en spreek er niet over met de ongelukkige vrouw." Niettemin herhaalde juffrouw Gabin: "De dokter is nog niet gekomen voor de lijkschouwing". Simoneau zette zich naast Marguerite, sprak haar moed in en zweeg.
Enkele personen volgden zeker de kist, andere bewoners van het hotel, Simoneau enz.; hun gefluister drong nu en dan tot mij door. Er werd een psalm gezongen en een priester prevelde een en ander in 't Latijn. Een paar minuten gingen wij verder. Toen voelde ik dat ik plotseling daalde, de touwen schaafden rauw langs de kist. Dat was het einde.
Die woorden vielen als hamerslagen op mijn hart. Simoneau was op Marguerite toegetreden en smeekte haar niet in de kamer te blijven. "Bespaar u zelve toch dat verdriet", drong hij aan. "Neen, neen," zei mijn vrouw, "ik blijf hier, tot het laatste oogenblik wil ik bij hem blijven. Denk er aan dat ik niets en niemand in de wereld heb dan hem en dat ik, als hij weg zal zijn, geheel alleen sta".
Ik had nog die kleeren, welke ik te Parijs slechts hoopte aan te doen op buitengewone feestdagen. Daarna viel zij afgemat door de inspanning in haar stoel terug. Toen hoorde ik plotseling de stem van Simoneau. Ongetwijfeld was hij juist binnengekomen. "Zij zijn beneden," fluisterde hij. "Goed, ze zijn niet al te vroeg," antwoordde juffrouw Gabin, eveneens op zachten toon.
"Neen, niet noodig," antwoordde de dokter zacht. Wat? Niet noodig! Die man had mijn leven in zijn hand en oordeelde 't niet noodig mij nauwkeurig te onderzoeken. Ik was niet dood. O, ik had het zoo gaarne willen uitschreeuwen: "Ik ben niet dood!" "Hoe laat is hij gestorven?" hernam hij. "Vanmorgen om zes uur", antwoordde Simoneau. Een storm van woede stak in mij op.
Zou Simoneau haar werkelijk vastgrijpen en meenemen? Een oogenblik later klonk een kreet. Ik wilde overeind springen, woedend als ik was doch mijn lichaam gehoorzaamde mij niet. Ik lag zoo stil, zoo willoos, dat ik zelfs mijn oogen niet kon openen, om te zien wat er om mij heen geschiedde.
"Alles daargelaten", ging juffrouw Gabin verder, "kon de doode niet vergeleken worden met mijnheer Simoneau. Neen, dat was een beklagenswaardige echtgenoot. Geen cent rijk! Voor een levenslustige vrouw als juffrouw Marguerite is zoo iemand op den duur onuitstaanbaar.... Simoneau daarentegen is rijk en sterk als een reus...."
Het kind stamelde. Zij had niet gelachen, zij had gehoest. Ik voor mij geloofde dat zij had gezien hoe Simoneau zich over Marguerite boog en dat haar dit allerdwaast had toegeschenen. Toen de lamp was opgestoken, werd er weer geklopt. "Ha! daar is de dokter", zei de oude vrouw. Inderdaad was het de dokter. Hij verontschuldigde zich volstrekt niet over zijn late komst.
Het geluid der schaar, die nu en dan in de lampenkappen knipte, drong flauw tot mij door; een secuur werkje zeker, want het knippen ging uiterst langzaam. Om mijn klimmende angst te stillen, telde ik de keeren. Slechts het geritsel der scharen klonk door het vertrek. Marguerite was zeker van vermoeienis in slaap gevallen. Twee maal stond Simoneau op.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek