Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 juli 2025
Zoolang de vurige tongen der inspiratie op hem rustten, sprak hij; maar toen die gebluscht waren, en toen 't dak weer over de kerk was gedaald en de toehoorders weer waren opgekomen uit de diepte, toen boog hij zich neer en schreide; want hij dacht, dat het leven hem zijn beste oogenblikken gegeven had en dat die nu voorbij waren. Na den dienst zou er vergadering en onderzoek volgen.
Het kind schreide. En het aanvallig meideken bleef in de lochting ronddrentelen en het linnen afnemen en weder ophangen. 't Is eene, die aan den hertog verkocht is, sprak Lamme. Het meideken bracht heure handen voor heure oogen en tusschen de vingeren loerend, keek ze lachend naar Uilenspiegel.
En toen had de consul zeker gedacht dat dit magere jubileum wat steviger zou worden als 't op den verjaardag van Professor Lövdahl werd gezet. En zoo was er telkens wat bij gekomen, tot het eindelijk op 't zilveren servies en de grootsche toebereidselen was neergekomen. Mevrouw Christensen schreide ja zoowaar, dat deed ze, ze schreide iederen dag een deuntje om dat zilveren servies.
Reeds dikwijls, gedurende strenge winters, was, als de dooi inviel, het water aldus tot de deur der hoeve gedrongen. Maar nooit nog was de stroom zoo snel toegenomen. Door de openstaande deur zagen wij hoe de binnenplaats in een meer herschapen was. Het water stond ons reeds tot aan de enkels. Babet had de kleine Marie opgetild, het kind schreide en klemde haar pop aan de borst.
Macao trilde over zijn heele lijf, stiet wilde verwenschingen uit en schreide. Tusschen de vingers van zijn linkerhand had hij zijn patronen geklemd. Men kon niets verstaanbaars uit hem krijgen. Alles, wat hij kon zeggen was, dat men tegen den morgen Bourbaki had doodgeschoten, en dat hij zelf was gevlucht.
Carolus sloeg het afscheid aandachtig gade; hij zag zijn meester, die schreide, telkens en telkens weêr de vrouw kussen en aan zijn borst drukken, dan eensklaps den monnik omarmen, die naar achter week, toen omkeeren en fluks naderen. Het was of plotseling alle soldaten tegelijk spraken, de klaroen schetterde haastig in 't late uur, de paarden trappelden.
Sigurd nam zijn hand niet aan, en zei ook niets. Hij was nu zóó overweldigd door hun edelmoedigheid, en zóó beschaamd over zijn eigen hardheid, dat hij voelde, dat hij op het punt stond in tranen uit te barsten. Maar hij wilde niet, dat iemand hem zou zien schreien, en hij vloog naar de deur. Maar al in de gang verloor hij zijn zelfbeheersching, en hij schreide luid.
Gij kunt u verzekerd houden, dat ik hartelijk in het verlies, dat u getroffen heeft. »Sla, o God vol ! Sla Uw oogen Nu genadig op ons neer." Op toon vraagde hij het arme kind, waarom het schreide; toen hij hoorde, dat de ongelukkige knaap geen vader of moeder meer had, was hij genoeg, hem tot zich te nemen. Met belangstelling vraagde hij, hoe de zieke het maakte. God is een Vader.
En daar was ze nu! Maar och, wat trof ze het slecht. Hilda zou juist in 't rijtuig stappen, om naar 't bal te gaan, den heelen avond zou ze wegblijven en den volgenden morgen vroeg moest de goede vrouw al weer vertrekken. Ze schreide haast van teleurstelling en klaagde: "Och, och, wat spijt me dat! En 't zal wel voor de laatste maal zijn, dat ik mijn kind zie.
"Dat verblijdt mij," zeide Tante Letje: "want het zal tot een vertroosting strekken voor zijn arme dochter, die hedenmorgen, toen ik haar verliet, bittere tranen schreide, uit ongerustheid over het lot haars vaders." "Hoe? Is het dan werkelijk zijn dochter, die ten uwen huize is? Gij zult mij dat alles nader vertellen, Zuster!" zeide Tante Van Bempden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek