Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 17 juli 2025
Maar nooit, nooit boog onze sneeuwige kam, Als toen ze de stem van uw smart vernam. Nimmer tevoren droegen wij Naar de indische golven zulk een schrei. Een loods in slaap op het huilende diep Sprong op van het dek in wanhoop en riep Toen hij het hoorde: "o wee mij, wee!" En stierf ontzind als de wilde zee.
En zacht glimlachend liet zij twee bankbriefjes bij 't zilver in Rozeke's schoot vallen en stopte haar in de hand een twintig-frankstuk voor het Geluw Meuleken. "Kom, Rozeke, schrei nu niet meer. Wees nu ook eens met mij gelukkig!" Maar Rozeke blééf doorschreien, schreide hoe langer hoe heviger. Al die emoties hadden haar gebroken; zij voelde zich ziek van ontroering.
»Is dat alles?" was zijne kalme vraag. »Alles en meer dan genoeg!" »Mag ik je één raad geven? Laat de menschen praten, en schrei niet om een paar huilerige regels van Goethe!" »Dus is er niets van aan!" »Neen!" »Je komt dag aan dag bij de Van Berenvelts?" »Zeer zeker. De Baron is ernstig ziek geweest, en moet mij voor zaken spreken!" »En zijne dochter?" »Raadpleegt mij vaak over haar vader!"
"Schrei maar niet, kindje," zeide tante Isabel onder 't zemen der glimmende spiegelvlakken, "ze zullen den ban wel opgeheven krijgen, ze zullen wel aan zijn Heiligheid den Paus schrijven...we zullen een groote gift aan de armen doen...Padre Dámaso heeft alleen maar een flauwte gehad...hij is niet dood!"
Misschien misschien verteedert dat het hart van mijn wreeden vijand. Wees maar stil, lief kind, niemand zal u leed doen. Spoedig zult ge terugkeeren in de armen uwer liefhebbende moeder. Schrei maar niet." Zacht laat Bertha het tapijt weer vallen. Zij droogt hare tranen en begeeft zich naar buiten, om hare getrouwen te bezoeken.
"Beter is het nog, dat kinderen hun moeder verliezen dan hun vader, want ik kan niet leeren, om in het leven te speuren. Ik kan alleen voor hen werken en hen troosten in klein verdriet. En ik-zelf dan? Ben ik niet mede een kind, dat gij in 't leven achterlaat?" "Schrei niet," schreide hij. "Vertrouw op God, die alle dingen ten goede leidt.
Uw lommerrijke wouden heb 'k dikwijls doorkruist; 'k Heb gedoold langs Uw liefelijke stroomen; Gehoord hoe uw water bij stormwinden bruist En bewonderend Aurora zien komen. De tranen die 'k schrei, o! ik schaam ze mij niet, Geen blos dekt mijne vochtige wangen; Niet vreemd is mij 't land, dat mijn aandoening ziet, 't Is een vriend waar mijn ziel aan blijft hangen.
"Zwijg Jacoba, niets meer over hem;" zegt Van Barneveld een oogenblik later: "Mijn kind moet mij niet willen leeren wat mijn plicht is." "Beste papa, dat was mijn bedoeling niet." "Het had er allen schijn van Coba. Nu, mijn kleine meisje, wees niet bang, en schrei niet langer. Wie heeft gezegd dat dokter Helmond ten eenenmale een verworpeling is voor God!? Ik niet!
't Leek net of het sliep, maar op eens gaf het een schreeuw, en beefde, en bleef toen heel stil liggen. Ik deed mijn best de kleine, koude voetjes te warmen, en Lotje gaf het wat melk, maar het bewoog zich niet, en toen zag ik dat het dood was." "Schrei niet zoo, lieveling; wat heb je toen verder gedaan?"
Wat zal het my nu helpen, uwe bedenkingen te wikken? Helaas, Naatje, de stap is gedaan! Ik ontken niet, dat ik hier zeer vergenoegt ben; maar uw Brief, uw Brief! Ik had dan mogen hopen altoos by u te zyn? Gy weet hoe gaarn ik by u, by uwe lieve Moeder ben! En is Willem t'huisgekomen? Dit maakt my droefgeestig, en verbetert myn lot niet; ik schrei er van.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek