United States or Namibia ? Vote for the TOP Country of the Week !


Wanneer gevolgen derzelver oorzaken onveranderd laten, of wel versterken, kunnen zij zelve door een gevolg van henzelve vernietigd worden, zonder dat hierdoor die oorzaak aangedaan wordt. Dit is bijv. het geval, wanneer eenige blijvende zaak de menschen leidt tot handelingen, waarmede zij na zekeren tijd wegens eenige rede ophouden.

Bij 't neervallen beschrijft zij dikwijls een grooten boog, maar strijkt, wanneer zij reeds het dichte geboomte bereikt heeft, nog ver daarin voort, "slaat" ook wel "een haak" en leidt op deze wijze haar vijand niet zelden volkomen om den tuin; zeer te recht rekent zij er dus op, dat men haar zal zoeken op de plaats, waar men haar in 't bosch heeft zien doordringen.

Een indeeling, die kon leiden tot de kennis van den weg zelf, dien de natuur gevolgd heeft bij het scheppen van alle soorten. Zeker, ontegenzeggelijk zijn al deze beschouwingen en nog verscheiden andere, waartoe de dierstudie noodzakelijk leidt, zeer belangwekkend voor alle natuurvrienden, die het ware in alles zoeken.

En ben ik er maar eerst weer in, mèt hem, dan zal u eens wat zien! Binnen het jaar ben ik de rechterhand van den directeur. En dan zal Nils Krogstad de man zijn, die de zaken leidt aan de Bank en niet Torwald Helmer. NORA. Maar dat zal u nooit beleven! KROGSTAD. Wil u soms...? NORA. heb ik er den moed toe. KROGSTAD. O, u maakt mij niet bang! Een fijn verwend dametje als u....

Naast de viool en de harp die men van oudsher kende, komt nu de luit van de Arabieren, wier hoven in Andalusië van muziek en gezang weerklonken. Ouderwetse moralisten ijveren tegen al dat gezang en spel in gezelschap; dat verwekelikt maar en leidt tot wellust zeggen ze. En nog meer is de dans hun een reden tot ergernis, als zijnde een uitvinding des duivels.

De dieven voeren voorzeker binnen onze maatschappij een voor de belangen dezer veel te lage soort van strijd, die buitendien den meer verheven strijd, welke tot verhooging der beschaving leidt en door de met elkander zamenwerkende leden der maatschappij gevoerd wordt, belemmert.

"Heb ik je 't sterven van Mama al verteld?" leidt zijn diepe grafstem in. "Och nee, 't is ook waar, jou leve en mijn leve, d'r ligt een wèreld van misère tussche. Van misère en verdoemenis.

Daar staat, links van den weg, recht tegenover het pad dat naar het dorp leidt "la maison des dernières cartouches" en een eind verder, zijlings van het dorpspad, in de diepte, ligt het kerkhof, met de "Ossuaire".

"Ik versta uwe droefheid wel; zij heeft mij nu reeds zoolang aangekleefd; maar gedenk, dat de beul in eene gemeente volstrekt noodig is, en onderwerp u aan het lot, u door den Heer bestemd. Misschien zult gij dan nog eenige rust in uw bitter leven vinden." "Rust vinden? Hebt gij rust gevonden, mijn vader? Is het de rust, die u ten grave leidt?

Geen enkel huis, geen boom zelfs leidt uwe aandacht af van de drie ontzaglijke monumenten, die daar naast elkander staan, en haar geheel in beslag nemen.