Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 oktober 2025
"Wat zien mijne oogen!" riep mevrouw Gerlings den volgenden dag uit, toen zij met Renée voor het raam zat te werken en een blik in het spionnetje wierp. "Daar heb je Huug zoo waarlijk!" en ontevreden merkte zij in stilte op dat hij niemand bij zich had. Het gezichtje van Renée bleef volkomen kalm, ook toen hij binnentrad.
"Och, een aardigheidje!" zei ze afwerend, toen Renée haar hartelijk dankzegde, "alleen iederen dag dragen, hoor!" Mevrouw Gerlings toonde in alle opzichten de grootste belangstelling in Renée's uiterlijk.
Daar werd zacht aan de huisdeur gescheld, en even behoedzaam werd na eenigen tijd de deur der voorkamer geopend. Tot hare verwondering herkende Renée, toen zij omzag, het fijnbesneden gelaat van Hugo Freeze. "Juist zoo dacht ik u te vinden," zeide hij met gedempte stem, terwijl hij haar de hand reikte. "U zei mij gisteren het schemeruurtje zoo eenzaam te vinden. Mag ik u wat gezelschap houden?"
Ieder klein gekkinnetje droomt er van een meester, een meerdere te zullen vinden, tegen wien zij kan opzien; maar hoe anders komt dat meestal uit! De vrouwen moeten tegenwoordig als schildwachten staan bij de deugd van hare mannen!" En zij lachte, maar bitter, weemoedig bitter, zoodat Renée heimelijk dacht dat wel een diep leed ten grondslag moest liggen aan zulk een hard oordeel.
In den tijd van enkele uren was alles beslist geweest; een telegram heen, een telegram terug, en, rustig had de stervende de moede oogen gesloten. "Vaarwel, mijn lief heiligdom!" zeide zij zacht, terwijl zij het vriendelijk vertrekje rondzag. "Als hier andere menschen wonen, denk dan nog eens aan de kleine Renée."
"Adieu!" en mevrouw Gerlings wist genoeg. "Vindt je hem geen knap man, zooals hij daar heengaat, Renée?" vroeg zij, schijnbaar alleen uit zustertrots, terwijl zij hem in het spion aanwees. "Ja, heel knap," antwoordde Renée vriendelijk. "Zie eens, tante, wat zegt u er van?
En terwijl Renée, mijmerend over haar geluk, als een tevreden kind de reusachtige sneeuwvlokken met het oog volgde of de figuren bewonderde, die zij er in kon waarnemen, als zij tegen het glas bleven kleven, naderde het noodlot, stil maar zeker. Reeds was het in de naaste straat...., het kwam dichter, altijd dichter. Nu had het haar huis gevonden; het was op haar drempel....
Renée echter, die al hare aandacht verdeelde tusschen haar werk en het gesprek, bemerkte er niets van.
O God, dat dit nu had moeten gebeuren! Hij zat maar roerloos, schrijlings op een stoel neergevallen, de armen over de leuning en het gelaat in de handen geborgen.... Zou zij in het boudoir zijn? Hij luisterde geruimen tijd. Geen geluid. Hij ging naar de deur, aarzelde weder in zijn bewustzijn van schuld, trad weer nader en moed vattende, zeide hij smeekend: "Renée!" Maar geen antwoord volgde.
de oude Renée." En Hugo Freeze was vergeten. Maar hij liep nog lang op zijne kamer op en neer. Zijne ziel was in ontroering. Het was hem alsof hij in een hemel geblikt had, en het was toch maar een meisjeshart. Niet hare schoonheid greep hem aan, hij had reeds zoovele schoone vrouwen bemind maar hare onschuld. Die oogen die reine kinderoogen! Nog altijd staarden zij hem aan, onbevangen en ernstig.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek