Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 oktober 2025
Onwillekeurig dacht Renée aan een dikwerf herhaalde bewering van haar papa, dat "lieve" jongens doorgaans geen flinke jongens, "lieve" mannen geen flinke mannen zijn, maar zij had te weinig ervaring om te kunnen beslissen of deze bewering waarheid inhield. "Natuurlijk zou hij je een visite hebben gebracht, als hij geweten had dat je hier waart. Maar je begrijpt: alles is zoo overhaast gegaan.
Voor een aanvoerder, tegen wien de soldaat kan opzien, doet hij alles, maar van een, die zelf niet uitmunt, kan ook geen kracht en bezieling uitgaan." "Dat beweerde papa ook altijd," zeide Renée met schitterende oogen. "Als ik een jongen geweest was, zou ik stellig in dienst gegaan zijn."
Weer kreunde zij zacht en wendde het gelaat van die eens zoo beminde trekken. Het was haar als bestond zij niet meer; de vroegere Renée was verdwenen; haar geest was reeds gestorven in haar, alleen dat rampzalig lichaam stond daar nog, dat maar niet zoo spoedig sterven wilde als de ziel.
Toen traden zij het spreekkamertje binnen en de deur sloot zich achter hen. Een half uur later trad de vrouw weer naar buiten; een glimlach van voldoening over gestilde hebzucht lag om hare lippen en over gestilde wraakzucht tevens; vergeten was zij, maar gewroken ook....! En daar binnen stond Renée, roerloos, versteend.
Hare vermoeide ziel, die zoo lang zoekende was rondgegaan in die vreemde wereld, had eindelijk de vleugelen dichtgevouwen en rustte in zalige, liefelijke rust. Zij had haar tehuis gevonden. De paarden draafden lustig voort en Renée liet de schoone wereld aan zich voorbijglijden.
Het denkbeeld, Hugo en Renée een paartje te zien worden, lachte haar zóó toe, dat zij, wetende hoe gevoelig hij was voor de bekoring eener goedgekleede vrouw, alles deed om Renée's aantrekkelijkheid te verhoogen. En zoo stond zij daar nu, slank en bevallig, half vrouw, half kind.
Renée Gerlings was rustig de trap afgedaald en met vlugge stapjes de vestibule doorgeloopen zonder eenige bijzondere gewaarwording; en toen zij tegenover Hugo Freeze stond, zag zij hem onbevangen aan, eenvoudig denkende: "Zoo, zoo, is dit nu de veelgeprezen Huug."
Oom en tante hadden kennissen aangetroffen en lieten de jongelui hun gang gaan. Renée wandelde aan Hugo's arm door het dorp naar het bosch en samen lieten zij zich door de boeren en boerinnen aangapen, of misschien bewonderen. Zij liep als op wolken in een gouden nevel van geluk. Zij had al die menschen wel aan haar hart kunnen drukken. Sedert de laatste maanden scheen de aarde haar een paradijs.
"Ik zou je dezelfde vraag kunnen doen," antwoordde zij lachend, terwijl zij zijn vurig paard beschouwde, dat nauwelijks geduld had tot stilstaan. "Ja, ik ga maar alleen vandaag." "Ga niet te ver, Huug. De lucht betrekt zoo." "Neen.... Renée thuis gebleven?" "Zij had geen lust. Adieu!" En zij gingen beiden hun weegs, ieder met zijne eigene tevreden gedachten.
In de voorkamer brandde het blokkenvuur levendiger en wierp grillige schijnsels op meubels en wanden; ook op Renée, die droomerig in het vuur zat te staren, hare voeten koesterend weggedoken in de schapenvacht voor den haard, haar hoofd geleund tegen het fluweel van den fauteuil, haar oog in den spiegel tegenover haar den vlammenweerschijn bewonderd op het geschilderd plafond.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek