Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 juli 2025
Lucie's poging was gelukt; zij was uitgegaan in de hoop hem te ontmoeten, opdat hij weten zou dat Renée alleen tehuis was. Er was nu zulk een goede gelegenheid voor een beslissing, vond zij; Albert van huis, zij uit bijna nooit hadden de kinderen zulk een kansje. De slotsom van Hugo's gedachtengang voerde hem inderdaad in vollen draf huiswaarts.
Maar Hugo en Renée wisten den draad niet weer op te vatten van het gesprek, dat veel meer in gedachten dan in woorden had bestaan, zoodat Lucie maar weer met spelen ophield en begon stof af te nemen. "Van middag," zeide Hugo tot zijne zuster, "gaan wij een toertje doen. Zijn jullie dan thuis? Dan komen we even voorbij."
En zij begreep dat het oogenblik gekomen was, waarnaar zij zoolang had uitgezien. Zij legde haar boek ter zijde en stond op, als aangegrepen door den ernst van dezen stond; want wat voor den een soms niet meer is dan een "interessante emotie," is voor den ander als een heilige plechtigheid. Renée beefde van het hoofd tot de voeten en haar blos week voor een teedere bleekheid.
Ik heb je haar wat opgestoken, en een paar kleinigheden.... zie je, laatste smaak en," zij begon weer te lachen, "zooals je daar staat, zoo ben je." Dat was alles wat Renée in de eerste opwelling van verrassing en bewondering uiten kon.
En zoo sprak hij voort, terwijl zij zich op een omgewaaiden stam neerzetten; en hij fluisterde zoo zoet, dat de donkere slagschaduw als alle slagschaduwen in een oogwenk verdween. Toen zij terugreden, was het reeds bijna donker. En Renée zag naar den witten dauw, die langzaam opsteeg uit de velden, onzichtbaar van nabij, maar ver in het rond zich uitbreidend over de velden, als een witte zee.
"Zeker van je mama: zij was ook net een veertje." "Ja, tante?" vroeg Renée, hare japon dichtknoopend. Zij droeg een zilvergrijs kleedje, in den verloopen zomer uit Parijs medegebracht en op haar dorpje nog weinig gedragen. "O, je doet mij telkens aan haar denken," ging mevrouw Gerlings voort op de lieftallige, innemende wijze, welke zij zich had eigen gemaakt.
Dan hebben ze geleerd het huwelijk als een eenvoudige handelszaak te beschouwen, een uitrekening, hoe men wel het luist en gemakkelijkst aan zijn eind kan komen, en die het niet naar zijn zin kan doen, blijft maar liever ongetrouwd." Hugo, die in muziek bladerde, begon zacht een deuntje te fluiten; hem hinderde dit gesprek in tegenwoordigheid van Renée.
Dan dacht hij aan zijne Renée, zijne schoone lieveling, rustig slapend, omgeven door dat waas van onschuld en vertrouwen, dat haar altijd omgaf, in de gezelschapszaal zoowel als in zijne armen.
De avondkoelte blies ritselend in de dorre bladeren, die nog aan de heesters in den tuin hingen; overigens was alles stil. Renée kende de stemmen der natuur, zij was er vertrouwd mede; en terwijl zij daar stond, kwam plotseling een gevoel van bevrediging, van vertroosting over haar. Een diepe zucht steeg op uit hare borst, welsprekender dan stroomen van tranen.
Want er zijn oogenblikken in het leven, wanneer onze gemoedsaandoeningen ons zoo geheel beheerschen, dat ons alles, wat naar conventioneele vormen zweemt, belachelijk schijnt; en iets daarvan gevoelde Hugo Freeze, toen hij met zwoegende borst daar stond en haar blik ontmoette. "Renée!" Hij zag haar aan, niet overmoedig als gewoonlijk, maar ernstig, smeekend.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek