Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 juli 2025
"Ga gij maar eerst naar binnen, mijnheer de baron!" antwoordde zij koel, "Liesje zal wel volgen; ik heb haar eerst nog wat te zeggen, en gij zult ook nog velerlei met uw schoonvader te bespreken hebben." Zij trok het jonge meisje aan de hand mede naar haar kamertje. "Wij krijgen bezoek, tante," sprak deze; "Peter moet Army's moeder en Nelly met den wagen halen." "Goed, ik zal het zeggen."
"Hij is weg!" stamelden de bleeke lippen der bevende vrouw; "hij is weg, Nelly als hij als hij evenals zijn vader ?" "Wat dan, mama? wat dan, om Gods wil?" "Wanneer hij, Nelly, wanneer hij o, ik mijn God!" sprak zij buiten zich zelve. "Vlieg, Nelly, zoek hem!" smeekte zij haastig, "ik kan het niet; zeg hem, dat hij bij mij moet blijven!
"..... En moeder kreeg van vader een pillendoos," vertelde Liesje, "waarop geschreven stond: 'de beste medicijn', en waarin reisgeld lag, om naar Italië te gaan. Gij weet immers, Nelly, de dokter heeft altijd tegen mama gezegd, dat zij den winter hier niet moest doorbrengen, maar zij was er altijd tegen; nu echter heeft zij half en half toegegeven " "Zij gaat toch niet alleen?" vroeg Nelly.
Wij zijn Nelly o zoo dankbaar, dat zij ons den weg heeft gewezen tot de ware vrijheid. Geen mensen is vrij, die zich aan eenig mensch gevangen geeft. Steunen op menschen is zich gevangen geven aan menschen. De weg tot God en die tot de ware vrijheid zijn één. Wie God waarlijk dient is aan géén mensch gevangen, is waarlijk vrij.
"Lise," klonk het halfluid, "Lise, gij mij dunkt het is beter dat gij niet zoo dikwijls meer naar Nelly gaat naderhand, meen ik; later, als Army weer te huis is, en de nicht," voegde zij er vergoelijkend bij, toen Liesje haar verrast aanzag. "Zie, het is niet ik denk ik " zij stamelde en zweeg.
Eindelijk was de ziekte geweken; de donkere gordijnen in de ziekenkamer waren opgehaald, de ramen geopend en Nelly lag op de sofa met welgevallen de frissche boschlucht in te ademen, die het vertrek binnendrong, terwijl Liesje naast haar zat en met haar praatte. Zij waren alleen. Blanka's vader was gekomen om, zooals Nelly fluisterde, met grootmama en Army te spreken op last van tante Stontheim.
Nelly zag haar broeder verwonderd aan; hij scheen een geheel ander mensch te zijn. Niemand sprak een woord, totdat de oude Sanna binnentrad met een brief in de hand, en vroeg: "Heeft Mevrouw de barones ook iets noodig uit het dorp? Hendrik moet naar de post; het sneeuwt sterk, en wellicht kon het dan meteen geschieden." De barones antwoordde ontkennend en de oude vertrok.
Nelly vloog heen, om het bevel te volvoeren, en de beide vrouwen stonden zwijgend tegenover elkander. "Maar," vroeg eindelijk de jongste, "waartoe is dat noodig?" "Hebt gij u reeds in den spiegel bezien, Cornelie?" was het bitse antwoord; "in die plunje kunt gij u ter nauwernood aan onze lieden vertoonen, nog minder op eene bruiloft." Zij lachte.
"Toen ik afscheid nam, Toen ik afscheid nam, Lachte mij het leven toe; Toen ik weder kwam, Toen ik weder kwam, Was mij alles droef te moê " Liesjes stem klonk diep weemoedig. "Nu het laatste vers," verzocht Nelly; "mama hoort het zoo graag." "Ik kan niet meer," antwoordde zij zacht en verwijderde zich van de piano. "Och, dat spijt mij, Liesje," sprak Nelly's moeder nu, "ook geen Kerstlied?"
"Nelly is ziek, vrees ik," sprak hare moeder bezorgd, "hare handen waren gloeiend heet." "Och kom, zij is in een kwaden luim; zij mokt, omdat haar Liesje, naar hare meening, vandaag niet vriendelijk genoeg bejegend is," verklaarde de oude barones wrevelig. "Ik wed, dat zij reeds naar den molen geweest is, en het onnoozele kind om verschooning gevraagd heeft; het is waarlijk ongehoord."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek