Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 juli 2025
Al heel veel had ik in mijn jong leven uitgestaan, maar dat alles was niets vergeleken bij hetgeen ik in die angstige dagen van Vader's ziek-zijn uitstond. Er waren uren, waarin ik was zonder wil, sidderend ineenkromp van moreele pijn, en de lippen, die trotsch verkonden; "er kome wat wil!" beefden en stamelden: "mijn God erbarmen!"
Het zwiepte 'm wakker. "Kameraden," zei hij nog eens. De woorden stamelden z'n mond uit, kurkachtig-droog, z'n lippen trilden, z'n tong bewoog moeilijk, kromp stug naar de keel. Nou wist-ie dat-ie sprak, maar de zin was 'm vreemd. Alles knapte door z'n hersenen toch praatte hij, verward, snel, onsamenhangend dingen brauwend die hij niet had willen zeggen, phrases beginnend die hij niet te eindigen wist zoekend naar 'n slot dat verglipte, kreeglig-verwriemeld in den veeldradigen angst dat-ie zou blijven steken. Zelf hoorde hij kl
Het waren een paar pas verloofden, die, tóch wat links en schutterig uit hun aard, toen ze merkten dat ze de eersten waren, beiden bloosden en, na hun felicitatie, in verlegenheid excuses stamelden, omdat ze zoo vroeg waren.
"Hij is weg!" stamelden de bleeke lippen der bevende vrouw; "hij is weg, Nelly als hij als hij evenals zijn vader ?" "Wat dan, mama? wat dan, om Gods wil?" "Wanneer hij, Nelly, wanneer hij o, ik mijn God!" sprak zij buiten zich zelve. "Vlieg, Nelly, zoek hem!" smeekte zij haastig, "ik kan het niet; zeg hem, dat hij bij mij moet blijven!
Aller oogen waren vochtig, allen stamelden een woord van dankbaarheid en vreugde, hoewel de ontroering nog belette geregeld te spreken. De dag was zoo snel om, dat André naar Den Haag terug moest, voordat Letje nog begonnen was het beloofd relaas van hare wonderlijke herstelling te geven. Toen kwam de beurt aan Christien.
Vreemde ridders drukten hem de hand, schoone edelvrouwen vielen hem te voet en stamelden hun dank onder snikken en tranen, jonge meisjes strooiden bloemen op zijn pad en allen huldigden hem als den held van den dag.
Dat de sombere gangen mijner gevangenis deze woorden als een onverbreekbare eed herhalen: mijn bloed, mijn leven, mijn vrede aan mijn Vaderland!..." De schreeuw "Heil Deconinck! Heil! Heil!" verdoofde zijn stem, en galmde lang in de kerker. Van mond tot mond liep die schreeuw naar buiten, en weldra hoorde men niets anders meer in de ganse stad, ja zelfs de kinderen stamelden "Heil Deconinck!"
De dagen en weken verliepen, zonder dat hij er zich van bewust was; nog steeds was zijn brein vervuld van verhitte koortsphantasieën, nog steeds stamelden zijne lippen den naam van Laudine. Soms, wanneer de smart en wroeging hem te machtig werden, sloeg hij als een razende om zich heen, zoodat de vogels onder verschrikt gekrijsch wegvlogen uit de naburige boomen en struiken.
Ibarra was buiten zich zelve: zijn lichaam beefde, zijn oogen bewogen zich dreigend in hun kassen. Fray Dámaso deed een geweldige poging om op te staan, die bijna slaagde, maar de ander greep hem bij zijn keel en duwde hem in elkaar op zijn knieën. "Meneer Ibarra! Meneer Ibarra!" stamelden enkelen. Maar niemand, zelfs niet de alférez, waagde het om naderbij te komen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek