Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 juli 2025
Nu kunnen wij toch nog naar den molen gaan," zeide zij, en sloeg, zich op de teenen verheffende, de armen om zijn hals; "ik haal schielijk mijn kap en mantel, want lang mogen wij niet meer wachten; in den molen wordt 's avonds vroeg gegeten," en verheugd wilde zij zich heen spoeden. "Nelly!" riep de jonge man en hield haar terug; "laat dat nu blijven!
Nelly trad aan het venster; daar beneden lag het park; de bladeren der boomen lagen nat en zwaar op den met rijp bedekten grond; de roode toppen der sorbeboomen kwamen helder uit het herfstachtig gele loof te voorschijn, en over het woud zweefde een fijne, witte nevel, die in de toppen der hooge boomen van het park hing als een lichten, doorschijnenden sluier, door de opgaande zon zacht gekleurd.
Tante Marie en hij hadden samen gefluisterd; Liesje had echter alleen de woorden verstaan: dat zijne moeder zeer ziek was en hulp noodig had; Sanna was zoo onhandig en grootmama klaagde over migraine; en nu Nelly ook nog, die arme Nelly! "Ik ga mede," had Liesje verklaard. En toen was zij met hem zwijgend meegegaan.
Hij had zulk een lief, goedig gelaat, met een paar eerlijke, trouwhartige oogen, dat ik geen vrees meer gevoelde; wij wandelen langzaam verder en hij verhaalde mij, dat hij rijknecht was op het slot bij de jonge barones, de grootmoeder van Army en Nelly, die voor korten tijd hier was komen wonen; dat hij mij reeds dikwijls gezien had, als hij den molen voorbijreed, want gij weet wel, dat ik bij uwe overgrootmoeder diende.
Daarboven zat zij nu, de oude vrouw, en schreef om hem te redden een brief, die haar moeite kostte, die haar zwaar viel, en zij deed het, omdat hij geen man was. "Ik moet naar huis." Liesje nam haar jakje van den stoel. "Och, blijft gij van avond niet?" vroeg Nelly.
"O, cielo, cielo!" mompelde de oude dame, "welk een leven, welk een afgrijselijk leven!" Middernacht had reeds lang geslagen en nog altijd zat Nelly bij het bed harer koortsige moeder. Zij was de eenige die hare zinnen bij elkander gehouden had bij den treurigen omkeer der zaken.
Hij naderde Nelly, die in een grooten leunstoel gehurkt, de handen voor de oogen hield; "kleine," sprak hij zacht, "hebt gij geen vriendelijk woord voor mij?" "Och, Army," snikte zij, "ik ik schrikte zoo, toen ik u samen zag, en het bedroeft mij zoo, dat " "Maar, Nelly, het is toch voor ons allen zeer gelukkig, dat het zoo ver gekomen is, en ik heb Blanka zoo lief "
Eenmaal heb ik het verschrikkelijke beleefd eenmaal, dat is genoeg; een tweede maal zou ik het niet overkomen." "Mama," vroeg Nelly in doodsangst, "wat bedoelt gij?" "Gauw, gauw! ga toch, vlieg! Hij mag niet sterven; hij moet leven. Ga, anders brengen zij mij hem hier ook zoo bleek en bloedend " zij huiverde en wees naar de deur.
"Hoe onverstandig!" riep Blanka uit, en sprong overeind. "Zij weet, dat ik van warmte houd, en dan nog die ontzettend vochtige lucht in de oude hooge kamers! Nelly, zeg haar dat zij de vensters open moet laten." De kleine liep haastig naar het slot, blijde dat zij aan de drukkende verveling kon ontkomen. "Wat zijn eigenlijk mijne kamers, Army?
Army was plotseling het priëel binnengetreden, waarin zij en Nelly elkander zaten voor te lezen. Geheel onverwacht stond hij voor haar en omhelsde lachend zijne zuster die, blozend van vreugde, bijna niet spreken kon; daarop had hij haar zeer verbaasd aangezien en eindelijk "juffer Lise" genoemd. "Juffer Lise!" Hoe gek klonk dat! Zij moest er om lachen; hij lachte mede, maar bleef haar zoo noemen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek