Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 juni 2025
En de hoogste wijsheid sprak uit het woord, dat wie zijn leven om Christus' wille durfde verliezen, het leven eerst recht winnen zou. Ik houd niet van de woorden wijs en dwaas in dit verband. Ze zijn me te berekenend.
Daar was een waterput. Als je er op ging staan, kon je over de schuttingen kijken. Ik deed het. Wát een ruimte! En hoor die vogels! Misschien kon je ze lokken en kwamen ze ook hier in den tuin. Dan was je heelemaal buiten. Wanneer ik nú ons tuintje zag en daar mijn buitengenietingen moest maken, zou ik me zeker erg mistroostig voelen. Ik ben nu, helaas, zooveel beter gewoon. Maar toen?
"Laat ze me raspsel van marmer geven, aardolie van Naxos, zeewater, of wat dan ook! Als ik eens een bad nam?" Hij kauwde sneeuw, weifelde voor een schotel rose merels, en nam ten laatste honingpompoenen. De kleine Aziaat zag bewonderend naar hem op; die zwelgers-aanleg verried een wonderbaar en bovenaardsch wezen.
"Zoodat ik dokter Helmond nog op den koop toe zou moeten bedanken voor de beleefdheid dat hij mijn korpus aan een ouden kwakzalver endosseert. Ik zeg je dat ik me beroerd gevoel, heel beroerd; en als me in dien tusschentijd wat overkwam, jij zoudt het op je geweten hebben; ja waarachtig!" Hij slaat met de vuist op de tafel. "Er zal u niets overkomen majoor; tenminste als u je niet driftig maakt.
Meta nam zijn nederige verontschuldigingen genadig aan, en voelde zich zeer gerustgesteld door de verzekering, dat Brooke niets van de grap wist. "Ik zal het hem niet vertellen, nooit, al werd ik er ook voor op de pijnbank gelegd; vergeef 't me dus maar, Meta; ik zal alles doen om je te toonen, hoe ontzettend het mij spijt," voegde hij er beschaamd bij.
»Mijnheer Sylvius!...." »Kijk me dien lummel eens blozen!" gierde professor Sylvius Hog uit van de pret. »Maak hem toch niet zoo verlegen, mijnheer Sylvius," smeekte Hulda met een flauwen glimlach. »Nu, mij wel. Maar wij zullen den laatsten weg nemen. Wat denkt gij er van, Joël?" Deze grinnikte van genoegen en knikte toestemmend, terwijl hij den professor zijne hand toestak.
"Je doet me denken aan de beeltenis van een jong ridder op zijn graftombe," zei zij, zorgvuldig het welbesneden profiel teekenend, dat zoo goed tegen den donkeren steen uitkwam. "Ik wou, dat ik het was!" "Dat is een dwaze wensch, tenzij je je leven bedorven hebt.
Oliver maakte een buiging, die verdeeld was tusschen den bode op den stoel en den steek op tafel. »Wil je met me meegaan, Oliver?« vroeg meneer Bumble met indrukwekkende stem.
De donkere oogen zochten angstig rond: "Is vader daar, lieveling. Ja hè. Ben je daar Leendert. Geef me wat drinken." "Hier, moesje, hier drinkt u maar eens. Vader komt gauw." "Ja, gauw dan, gauw," stamelde de zieke, dronk haastig en liet het moede hoofd weer in de kussens vallen. "Ja moesje, vader komt," snikte het kind en boog zich over haar moeder en drukte een kus op haar wang.
Ik weet alleen maar dat ik mij aldoor niet heel wel gevoelde. Bepaald ziek ben ik niet; maar recht gezond toch ook niet; loom, lusteloos, mat en moe; onzin! hypochondrie daar! Ik moet me maar flink aanpakken en veel, veel werken. Daar zit 't hem juist; werk is 't, dat ik noodig heb; werk, dat ik liefheb.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek