Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 mei 2025
Het kind sprak blijkbaar oprecht, en Jane zeide nu met een schamperen lach: "Och Juffrouw, zoo zijn er hoopen. Speculanten koopen ze goedkoop als ze klein zijn, en brengen ze groot voor de markt." "Hoelang zijt ge bij uwen laatsten meester geweest?" "Weet niet, Juffrouw." "Is het een jaar, of langer of korter?" "Weet niet, Juffrouw."
Indien het maar een weinigjen op u geleek! Het zou dan vol zijn van geestige, maar vroolijke en goedaardige opmerking, waarbij men niet aarzelt zichzelven in te sluiten; van dien welwillenden lach, die niets heeft van een grijns; het zou dan een toon van aangename gezelligheid hebben, waarbij men zich op zijn gemak gevoelt, en die den lezer zou boeien en bezighouden, en naar willekeur stemmen tot heldere genoegelijkheid en ongemaakten ernst!
Een meezennestje is uitgebroken, dat, in den wulgentronk gedoken, met vijftien eikes blonk; ze zitten in den boom te spelen, tak-op, tak-af, tak-uit, tak-in, tak-om, met velen, en 'k lach mij, 'k lach mij, 'k lach mij bijkans krom.
Liesje had hare tante vlijtig in het huishouden geholpen, en meer dan in den laatsten tijd had haar heldere lach weder geklonken. "Lach maar, mijn liefje!" had de oude vrouw eenmaal in hare vreugde daarover gezegd, "God heeft den blijmoedigen mensch lief."
Vincent bleef Etienne echter voor den gek houden. Wat een stoute jongen is die kleine Erlevoort, om zulke dingen te durven vertellen, hè? Wat een ondeugd! sprak hij en de spotzieke lach om zijn lippen had zoo iets aanmoedigends en innemends, dat Etienne nog niet uit het veld geslagen werd. Vincent schonk nog eens in en Georges prees zijn wijn.
"Heer Graaf van Talavera!" zeide Lodewijk Blaek, met een hoonenden lach, tegen Van Lintz: "gij zijt een fijne diplomaat; maar de kunstgreep, dien ik thans gebezigd heb om u van het Deensche schip te lokken, was toch nieuw." "Gij zijt de verachtelijkste mensch, dien ik ken," zeide ik, over zulk een helsche list verontwaardigd.
Zie, alles om me heen begreep ik, voor zoover menschen kunnen begrijpen: alleen dien lach niet; en juist daardoor moest ik altijd aan hem denken, en vraagde de blik mijner oogen naar zijn oorsprong....
Hij opende het venster, en riep: "Meester Breydel, Mijnheer Van Gistel doet u vragen, of gij hem voor een groot losgeld een vrijgeleide wilt verlenen. Eis al wat gij wilt, bepaal zelfde som. Weiger niet, bid ik u." "Mannen," riep hij tot zijn makkers met een bittere lach, "zij bieden ons geld! Zij denken dat de wraak van een volk met geld kan betaald worden. Zullen wij dit aannemen?"
Ik heb zoo een en ander meegebracht," en Piet zette voorzichtig het meesterstuk van Willems ter zijde, en liet zijn eigen werk zien, dat tot hiertoe daarachter verborgen was gebleven. Het eerste het beste ontlokte Willems een uitroep, waarin hij een lach smoorde.
Een lach klonk uit het bootje en daarna een vraag. "Zeg, mijnheer Bingham, kunt ge mij ook zeggen waar ik ben? Ik ben in den mist geheel en al van mijn koers geraakt." Hij was verbaasd. Hoe wist die geheimzinnige jonge dame in een bootje zijn naam? "Ge zijt bij de Roode Rotsen; daar is de bel, dat grijze ding, mejuffrouw mejuffrouw " "Beatrice Granger," viel zij haastig in.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek