United States or Malaysia ? Vote for the TOP Country of the Week !
Iedere moeilijke som, door ons als een machtig vijand verslagen, riep haar streelenden eerbied op, en wij sloegen er op los om dien eerbied te verwerven. »Wat kan jij goed rekenen!" of: »Hoe kun je dat toch!" of: »Ik begrijp er niks van!" of: »Toe, help je me nog even!" het waren omwademingen van bloemgeurige zefirs, zwanger van lenteweelde.
"Hebt gij het niet geraden?" vroeg Lewin en wendde zijn bezielden blik niet van Stipan af. "Ik heb het misschien wel geraden, maar kan daar toch niet over beginnen te spreken. Daaraan kun je wel bemerken, of ik het mis heb of niet," zeide deze, Lewin met een fijn lachje fixeerend. "En wat denkt ge daar wel van?" vroeg Lewin met een lichte trilling in zijn stem. "Ziet ge er licht in?"
Dat voorbeeld schijnt zoo aanstekelijk, dat het door drie andere sleepbooten wordt gevolgd, terwijl de schepen zwaaien en draaien, alsof ze wilden zeggen: "Waarom in Gods naam kun je een schip niet met rust laten, opdat het kalm zijn nachtrust beëindige?
Ik zal ook niet overal met je rond zwerven, maar laat je vrij om te gaan, waarheen je wilt, terwijl ik me op mijn eigen manier amuseer. Ik heb vrienden in Londen en Parijs, en zou ze graag eens rustig bezoeken; in dien tusschentijd kun jij naar Indië, Duitschland of Zwitserland trekken, waarheen je maar wilt, en naar hartelust genieten van schilderijen, muziek, mooie vergezichten en avonturen."
"Lieve Geertje! hoor eens...." "Welnu Willem...?" "Je doet me graag genoegen, nietwaar?" "Willem! je twijfelt toch niet?" "Neen Geertje; maar zie je, dan moest je dezen morgen met Frans naar de kerk gaan. Dan kun je me vertellen wat de dominee preekte. Wat jij mocht vergeten, zal Frans wel onthouden, en wat hém ontging zal jou in 't geheugen zijn gebleven. Zeg, zul je 't doen?"
»Over dat mooie witje?« »Ja meester.« »Zal ik je eens wat zeggen, Klaas? Je mag dat mooie witje wel present geven aan Jo. Maar je mag er hier in school niet over babbelen. Begrepen?« »Ja, meester.« »Ga dan maar terug naar je plaats.« Kousvoeteling. »Dat kun je begrijpen; ik zal m'n mooie witje weggeven«, dacht Klaas. »Ik zou gek zijn, als ik 't deed.«
Jullie vrouwen vallen bijna om van vermoeienis; de kinderen schreien. Laat ons ze eerst eten geven. Dan kun jelui ons laten doodslaan. Wij zullen niet wegloopen. Maar we hebben den zolder vol appelen. Laat ons even appels voor de kinderen halen." Een uur later is het feest in vollen gang op Ekeby.
Maar met zijn wijze van werken kan ik ook al weer niet mee: Nee, dat werkwoorden maken van zelfstandige naamwoorden, o god nee, dat kan ik niet hebben!... Een heel enkele keer kun je zoo'n buitenissigheid wel gebruiken. Maar als het regel wordt, dan doet het zeer onaangenaam aan." "Hoe is eigenlijk uw wijze van werken?" "De personen komen in mij op mèt hun handelingen tegelijk.
Intusschen gaan jelui maar zoet naar de kerk; ik ga naar de duinen, waar ik wel van mijn soort zal vinden. En als ik dan terugkom, dan kun jelui me de preek vertellen." "Hoor eens, Jan?" hervatte Frans. "Een flauwerd moet je me niet noemen. Dat ben ik nog nooit geweest. Maar dat ik niet van een pak slaag houd, kun je me niet kwalijk nemen. "Denk je dan dat ik er zoo op gesteld ben?
Toe, Pietersen, geef me als 't je blieft het touw, morgen kun je het wel weerkrijgen." Nu keek Pietersen Hans nog eens goed in 't gezicht. Wezenlijk de jongen meende 't! "Wou je 't dan heusch zoo heel graag hebben?" "Nu òf ik," zei Hans, "'k heb er al een uur om geloopen." "Och, zeg dat nog eens," vroeg Pietersen, en zijne oogen blonken van plezier.