United States or Ethiopia ? Vote for the TOP Country of the Week !
Behalve de gewone huislijke oneenigheden tusschen Jan Claeszen en zijne wederhelft, daaruit voornamelijk ontstaande, dat hij, volgens haar beweren, naar anisette, en zij naar klare jenever met suiker rook, en de minnarijen van den schoonen Lujander met de bekoorlijke wederhelft van den Ouden Heer, een lief schepseltje van "zeuventien d'half jaren en zeuven maanden", hadden wij altijd de vermakelijke vertooning van Jan Claeszen, die in zijn slaap gestoord wordt door de kapelletjes, die zich op zijn neus zetten, en welke hij, wakker geworden zijnde, onder 't geroep van "witje, witje! hoog, hoog! witje, witje! laag, laag!" vervolgde, zonder ze ooit te kunnen krijgen.
Toen sprongen er een paar tranen in de oogen van den jongen. Meneer zag het. »Wacht even«, zei hij. En meteen riep hij naar binnen: »Jo, kom eens hier!« Jo kwam. Of de jongen ook verwonderd was, toen Klaas hem het mooie witje aanbood. Hij vroeg niet: »Wil je 't wel missen?« Met z'n handen nam hij 't diertje van Klaas over en drukte het tegen z'n wangen.
't Was een musschennest, en musschen zijn schadelijke vogels.« »Dat zijn ze.« Meteen stond pa op en ging den tuin in. En wien trof hij daar aan bij de achterdeur? Klaas! Maar de jongen was niet alleen. Op z'n arm droeg hij een snoezig beestje, een konijntje, z'n mooie witje. »Meneer....,« stotterde hij, »'t was.... was.... mijn.... mijn schuld. En nou wou..... wou ik..... Jo dit.....«
Daar zagen, ze in een wollig nestje vijf jonge konijntjes liggen. Vier er van waren grijsbont, maar 't vijfde was spierwit. Klaas legde z'n pet op den grond en vlijde de beestjes er in. Maar het witje nam hij in z'n handen. »Kijk eens, wat een mooi velletje; en wat een mooie oogen. Zie je wel, dat ze rood zijn?« »Och, wat snoezige diertjes«, riep Nel. Jo zei niets. Maar z'n oogen schitterden.
Moe vond het een prachtig geschenk en Nel werd bijna jaloersch. En Dina dan! Dina vond het witje het mooiste konijntje van de heele wereld. »Dat is het ook«, dacht Jo, en hij danste weer naar buiten. »Nu moeten we een hokje voor 't diertje maken«, zei pa. »Morgen zullen we er mee beginnen; vandaag kun je 't wel in dit bakje zetten.« Maar Jo dacht er nog niet aan.
»Over dat mooie witje?« »Ja meester.« »Zal ik je eens wat zeggen, Klaas? Je mag dat mooie witje wel present geven aan Jo. Maar je mag er hier in school niet over babbelen. Begrepen?« »Ja, meester.« »Ga dan maar terug naar je plaats.« Kousvoeteling. »Dat kun je begrijpen; ik zal m'n mooie witje weggeven«, dacht Klaas. »Ik zou gek zijn, als ik 't deed.«
De kinderen dachten aan geen spelen meer; stilletjes keerden ze naar het dorp terug. Af en toe voelde Klaas eens naar z'n schouders, maar nog vaker keek hij naar de hand van Jo. Die was vreeselijk rood en dik. »Mijn schuld,« dacht Klaas, »mijn schuld....!« Het witje. Eindelijk waren de vier kinderen weer thuis. Nel deed een opgewonden verhaal over wat gebeurd was.
"Hebje daar een potlammetje?" zegt hij, op een klein zwart dier wijzende, dat op de vuurplaat geknield ligt, naast een dikke kat, rood en zwart geplekt. "Och jæ," zeit de vrouw; "we hebben twee lammetjes van dat ooi, ien witje en ien zwartje, dat dan dut is.