Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 juni 2025
»En die brief?« vroeg de heer Brownlow. »De brief? Een velletje papier, dicht beschreven met een berouwvolle biecht en gebeden tot God om haar te helpen.
Zoo klein en licht als de jongen was, kon hij in zoo'n hevigen wind niet recht op den grond vallen, maar eerst ging hij een tijdlang met den wind mee, en toen zonk hij zacht en bij stootjes neer, zoo als een blad van een boom valt. "Nu, dat loopt wel goed af," dacht de jongen nog onder het vallen. "Ik rol zoo langzaam op den grond, alsof ik een velletje papier was.
Daar zagen, ze in een wollig nestje vijf jonge konijntjes liggen. Vier er van waren grijsbont, maar 't vijfde was spierwit. Klaas legde z'n pet op den grond en vlijde de beestjes er in. Maar het witje nam hij in z'n handen. »Kijk eens, wat een mooi velletje; en wat een mooie oogen. Zie je wel, dat ze rood zijn?« »Och, wat snoezige diertjes«, riep Nel. Jo zei niets. Maar z'n oogen schitterden.
"Na dit kikker-avontuur waren onze wandelgenootjes kalm en gehoorzaam. En hoe Miekie het maakt? Ik geloof, dat ze vast van plan is jullie een briefje te schrijven en ze mij de kunst nu wil afzien. Viermaal heb ik haar al van dit velletje postpapier afgezet, maar telkens komt zij weer terug, zoodat ik haar nu maar laat zitten.
Het was inderdaad een eenvoudige rekensom om twee rijen cijfers neer te zetten op een velletje papier en het kleinste getal van het grootste af te trekken; het verschil zou over den uitslag van het twistgesprek beslissen.
Riek begon na het eerste velletje als een idioot te dansen door de kamer, brullend: "We gaan allemaal mee naar Indië, we gaan allemaal mee!" "Nou, wat zeg je d'r van?" Jo zat ineengehurkt, het borduurwerk slap-neerhangend in haar schoot. De strengen rood, groen, geel hingen als dikke haren over haar bruine japon. "Laat d'r even denken," zei Riek.
»Wij weigeren dit leerjongen-contract te onderteekenen,« zei de oude heer, terwijl hij het velletje perkament onder het spreken terzijde schoof. »Ik hoop,« stamelde mijnheer Limbkins, »ik hoop, dat de heeren niet van oordeel zullen zijn, dat het bestuur zich schuldig zou hebben gemaakt aan plichtsverzuim en dit op de door niets gesteunde getuigenis van een kind.«
En die drenkeling keek wèl zoo bedroefd. Al zijn plezier was verdwenen. Niet in z'n bloote velletje. »'t Best zal wel zijn, dat je alles uittrekt«, zei meester eindelijk. »En dan in je bloote velletje met ons mee«, riep een van de jongens. Nou, dat was toch al te gek, vonden de kinderen. En allemaal lachten ze, zoo hard ze konden. Jo zelf kon zich niet goed houden; hij proestte het ineens uit.
Belzemien sneed den omslag met een mes voorzichtig open, haalde het velletje papier er uit, ontvouwde dit en las: "Beminde nonkels en tante, "Gij schrijft mij in Fransch en ik wil antwoord "in Vlaamsch om te bewijs dat ik de "Vlaamsch niet heb vergeet.
»O! zeker mijnheer, ik zal er trotsch op zijn, dat ik 't doen mag,« riep Oliver uit, erg vereerd met de opdracht. »Ik wou graag weten, hoe mijn moeder en juffrouw Maylie het maken,« zei de jonge man, »en dan mag je ook een velletje volschrijven met te vertellen, welke wandelingen je doet en waar je over praat en of zij mijn moeder en Miss Maylie meen ik gelukkig en vroolijk zijn. Begrijp je me?«
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek