Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 11 oktober 2025
Ik wilde alleen even luisteren, of je pijn over was of niet, met het plan, om je kies, zoo dat noodig was, nog eens goed in te wrijven. Ik meende, dat ik je hoorde kreunen." "Zoo?" zeide Coenraad wantrouwend. "Maar wat moest je dan met je hand aan mijn hoofdkussen doen?" "Dat is mijn geheim, Coenraad," zeide Fulco op eenigszins geheimzinnigen toon.
Alles of niets. 'Luister naar mij. Wat scheelt het of dat je vader is? Het is een mensch die sterft, dat is een gewone zaak. 'Hoor je het kreunen nog? Erg zwak niet waar? Het zijn nu wel de laatsten. Johannes zag naar het bed in bange beklemming. Simon de kat sprong van de vensterbank, rekte zich uit en legde zich spinnend naast den stervende in het bed.
Na den strijd was het slagveld bezaaid met dooden en gewonden. De laatsten lagen, zonder hulp, te kreunen van de pijn. De Engelsche dokters konden het verbinden en verzorgen niet af. 't Was hartverscheurend, die arme slachtoffers daar te zien liggen in de brandende zon, zonder iemand om hen te helpen, of zelfs maar een dronk waters te brengen."
"Me dunkt, dat we er juist al heel aardig aan zijn ontsnapt; wees maar niet bezorgd, we zullen een volgenden keer ook wel weer uit de klem raken. 't Is toch gek, dat er bij al wat ik doe, zooveel overhoop raakt." "Ja, dat is 't wel, Jack. Maar hoor je daar niet een van die arme kerels kreunen?" "Dat zou niet onmogelijk wezen." "Wat moeten we met hen aanvangen?"
Toen Lancelot de handen strekte, tastte hij en herkende niet Gwinebant maar Lionel. En hoorde hij Gwinebant, geboeid, liggende op de Schandekar, zich van pijn en smarte wringen en kermen en kreunen. Gwinebant! riep Lancelot smartelijk. Ik zal u bevrijden op mijne beurte...! Na twaalf uren! grinnikte de dwerg. Lionel! riep Lancelot. Sla mijn mantel om en bestijg mijns vriend paard!
Hij kan hier niet blijven, edele Crispina, zei Plinius. De knaap zal hier sterven. Vergun mij hem naar mijn villa bij Laurentum te voeren.... Maar Cecilianus hoorde hem. Hij begon hevig te kreunen, te snikken, te smeeken, dat hij niet weg woû. Dat hij dicht bij zijn broêrtje woû blijven.... Hij is niet zoo ver weg bij mij, zeide Martialis; in mijn landhuisje bij Nomentum.
De matroos had slechts de laatste woorden door den reporter gesproken, gehoord. "Neen Pencroff," antwoordde Cyrus Smith, "neen! Hij is niet dood. Zijn pols slaat nog! Wij hooren hem zelfs zacht kreunen. Maar, in het belang van uw kind, bedaar wat. Wij hebben thans al onze koelbloedigheid noodig. Laat ons die niet verliezen, mijn vriend."
Er was een trede, die altijd kraakte onder den tred, dat wist Johannes. En nu hoorde hij haar driemaal kraken, het klonk als pijnlijk kreunen. Doch onder den vierden voetstap was het als een doffe snik. En boven hoorde Johannes een gekreun, zacht en zoo regelmatig als langzaam klokgetik. Het was een pijnlijk akelig geluid. De deur van Johannes' kamertje stond open.
Zij spraken geen van beiden meer, en Betsy hoorde Eline slechts zachtjes kreunen, achter het gordijn. Het witte nachtlampje gloeide als een ster op de tafel en er glansden licht-weêrschitteringen in het paneel van een kast, in den spiegel van de psyché, over de flacons en coupes van het mousseline toilette-duchesse, terwijl overal groote schaduwen roerloos lagen als donkere schimmen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek