Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 mei 2025
Hans ging voorop met een snellen, gelijkmatigen en vasten pas. De twee paarden, die onze bagage droegen, volgden hem, zonder dat men ze behoefde te sturen. Vervolgens kwamen mijn oom en ik, en waarlijk zonder eene al te slechte figuur te maken op onze kleine maar sterke dieren.
"Als deze koffer van glas was," zei Hans, "dan moest jij daarin gaan liggen en konden wij je dragen." Leni lachte. "St! daar roept ma mij, geloof ik. Hoe jammer!" Haastig trok ze haar jurk weer aan. "Stil blijven zitten, hoor! Ik kom gauw terug."
Ik heb even den tijd gehad om te zien, dat mijn oom op het vlot ligt uitgestrekt, dat Hans, die nog altijd aan het roer staat, "vuur spuwt" onder den invloed der electriciteit, die hem doordringt! Waar gaan wij heen? waar gaan wij heen? Dinsdag 25 Augustus.
Hans kwam niets dichter bij de paarden, en de veldwachters hoorden hem niet. En toch gaf hij het nog niet op. Och, och, dat touw, hij moest het hebben! Juist stoof hij weer eene bocht van den weg om, toen iemand hem bij den arm vatte en tegenhield, 't Was vrouw Teunissen, de vrouw van den kruidenier, je weet wel.
Nu zal ik jullie eens even door elkaar rommelen. Niet kijken, ma." Dolf draaide Hans en Bob als twee tolletjes om elkaar heen. "Doet u nu de oogen maar weer open. Nu ...?" "Ja, jongens, dat is niet gemakkelijk. Ik geloof ... ik geloof ..., dat ik hier Hansje Pansje bij 't oor heb," lachte mevrouw Van Brakel. "Geraden." "Dat Hansje Pansje, Mammi?" kwam Frits met zijn lief stemmetje er tusschen.
"Och! of je me helpen kan juffrouw!" antwoordde Geurt met ter neergeslagen oogen, en, ware hij niet zoozeer met Hans vervuld geweest, hij zou voorzeker onvoorbereid om zoo iets voornaams te ontmoeten er nog veel minder vrij hebben bijgevoegd. "Als je niet dadelijk helpt dan zal het te laat zijn!" "Maar wát is er dan toch?" vraagde mevrouw.
Gerard had ze een paar maal gesproken, meer gewoon en vertrouwelijker dan vroeger, omdat hij nu ook thuis was geweest, lang met moeder had zitten praten en gestoeid met de kleintjes. Hij klaagde over Hans, die tegenwoordig zoo ongenietbaar was, nergens meer kwam, en als je hèm ging opzoeken, je binnen 'n kwartier weer buiten de deur had gezet, omdat hij nét zoo goed ín z'n werk was.
Met zijn bijbel en zijn pijp zou hij naar het eind der wereld gaan en weer nieuwe werelden ontdekken, als er nog nieuwe waren. Er werd te Volendam met eerbied gesproken over een zekeren Hans Ouderke, tegen wien men eens in een herberg gezegd had: "Je moest eens naar Indië gaan."
"Nej," antwoordde Hans. "Wat, neen?" riep de professor. "Hans vergist zich," zeide ik overeind rijzende. Na de tallooze verrassingen dezer reis, was er ons nog ééne weggelegd.
"'t Is maar jammer," zei Dolf lachend, "dat de poesjes zelf zoo weinig pleizier van hun horloge hebben." "Maar 't is nu zeker al veel later," zei hij, naar Julia kijkend, die nu het heele troepje met haar ernstige oogen zat op te nemen. "Het pilletje lijkt in 't geheel niet op een recht wijzertje. Kijk, 't is een klein, zwart balletje." "Ja," zei Hans, "hoe laat zou het nu wel zijn?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek