Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 juli 2025
Het geval is eigenlijk, dat ik niet gaarne scheiden zou van Gascoigne of van...." "Of van wien?" zei de kapitein glimlachend. "Van Mesty, meneer; 't is misschien dwaas van me, maar zonder hem zou ik nu niet meer in leven zijn." "Dankbaarheid is volstrekt geen dwaasheid, meneer Rustig," antwoordde kapitein Wilson.
Go hield hem, verlegen en trotsch, tegen zich aan. "Híj kent me nog; hij is me nog niet vergeten," zei ze glimlachend tegen Eddy, met zacht verwijt. "Hij lijdt niet aan "stemmingen"," verweerde hij zich, "ik was niet ín 'n stemming jou te zien; had je de volgende week willen komen opzoeken om afscheid te nemen." "Ga-je dan weg?"
Mag ik de dames op 'n heel lekker déjeuner inviteeren? zei ik glimlachend. Heb jij gewonnen? klonk het hartstochtelijk. Veel. Och, wij hebben geen honger; geef ons dan liever nog elk 'n paar "louis". Waarom? Jullie winnen! Och ja, maar.... Kom, kom, ga nu toch liever met mij dejeuneeren. Neen, wij dejeuneeren nièt! Het antwoord klinkt beslist, afdoende: mijn dames willen niet dejeuneeren.
In de eerste dagen bekommerde Mevrouw Clara zich niet zooveel om haar kind. "Ze is te jong; wacht maar," zei de baker. Maar zij kon bijna niet verdragen den vader te zien. Als hij zijn gezicht vertoonde, achter het gordijn, glimlachend en overgelukkig, maakte zij een ongeduldige beweging en verzocht hem heen te gaan. Ze was zoo moe.
Maar de twee felle ruiters waren al een eind ver en zaten er goed en gemakkelijk gewiegd op de breede, dansende ruggen en ze keken nog eens over den schouder ter geruststelling en om bewonderd te worden. André zond nog een laatsten groet naar 't meisje dat hem glimlachend nakeek. Als zij gezien hadden dat het goed ging, keerden de twee vrouwen in huis.
Eene teleurstelling deed hare wenkbrauwen bewegen, maar glimlachend legde zij de tippen harer vingers op den arm van den generaal en streek met den dichten waaier een plooi weg uit de tulle van haar sleep.
Martialis, glimlachend, knikkende, gaf het toe. De jongens, belangstellende, zagen uit langs de gordijnen van den draagstoel. De zon was in gloed door gebroken en zomerde. De Porta Capena door, liepen de Nubische dragers den weg naar Ostia toe.
Wij moeten aan de toekomst denken; ze staat vóór ons, glimlachend en vol beloften. Voor het oogenblik denkt niemand van ons aan de lotwisselingen, die het lot later hem kan brengen. Om het vertrek te vieren, is de Fram met vlaggen getooid, en toen het anker wordt gelicht, is de voldoening algemeen.
"Denk dan aan iets plezierigs, dan zul je wel gauw onder zeil gaan." "Dat heb ik al geprobeerd, maar ik blijf klaar wakker." "Waar heb je dan aan gedacht?" "Aan knappe gezichten, oogen vooral," zei Meta, stilletjes glimlachend in het donker. "Van welke kleur van oogen houdt je het meest?" "Van bruine dat is te zeggen blauwe zijn soms ook heel aantrekkelijk."
"Nou, heb ik mijn tijd goed besteed?" zeide hij. "Zie je wel dat ik zoo'n slechte schrijnwerker nog niet ben?" "Slechte? Je bent een volmaakte meester in de kunst!" riep zij stralend uit, terwijl zij hem glimlachend in de oogen zag. "Ik wist wel, dat je veel kon, maar zóó iets had ik toch niet verwacht, hoor!" "Nou, zoo zie je al weer...." "En de heele kamer is op en top jou!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek