United States or India ? Vote for the TOP Country of the Week !
'k Bin wies genog um veur m'n eiges te zurgen, en 'k hoef in 't wark veur ou niet op zied, heur ie!" Frerik koos dan steeds de verstandigste partij en zweeg; door welk zwijgen de jongere broeder dan veeltijds nog beter tot de orde terug trad, dan harde woorden er hem toe zouden gebracht hebben.
Alfred, ofschoon kreunende van pijn, zocht, door deze toespraak tot bedaren gebracht, op de been te komen; en juist wilde Doortje, die den lompenbos inmiddels had opgeraapt, den weg naar huis inslaan, toen de woorden: "Door! Door! bin ie 't?" uit Freriks mond, haar van verrassing deden trillen. Frerik, de beminde, de goede Frerik, was terug; in zijne armen lag het hem trouw gebleven Doortje.
Hem dus terstond naar 't kasteel te geleiden, zou verreweg het beste zijn, en hoewel de jongelieden liever soamen noar huus hadden gekuierd, zoo oordeelden zij toch de kleine scheiding noodzakelijk en ging Frerik den jonker wegbrengen, terwijl Doortje den ouden man omtrent het lange uitblijven zou gaan geruststellen.
Naar den haard de gewone zitplaats des ouden mans te zien; hem er ontdekkende, ijlings toe te snellen; de dorre handen met geestdrift te vatten en te drukken; zie, dat waren de bewegingen des jongelings, nog vóór dat hij een woord kon spreken. "Grootvoader, mien beste, mien goeje, mien ouwe grootvoader!" riep hij eindelijk: "zeg dan; ge kiekt zoo roar, ken ie Frerik nietmeer?" "Frerik!
Frerik kreeg eensklaps zonder te weten waarom zoo'n roare tint'ling deur de borst en toen hij haar nóg eens had aangezien, kreeg hij ook nóg ens die tinteling, en 'en kleur as vuur en liep, óók zonder te weten waarom, de deur uit.
"Moar grootvoader, wat schêlt oe toch....?" sprak Frerik, alsof hij er niks van begreep. "'t Is gek....!!! 't is onneuzel....!!! da wee'k best," hakkelde de oude Arie: "moar moar, 'k zie zoo vol.... zoo stik vol ien 't gemuud.... Frerik, ge bint.... zoo'n goeje jong en da'j.... en da'j.... nou vort zult.... 't is onneuzel, moar.... zie, doar bin'k kapot af...."
"Ge zegt niks, Frerik." "Gij ook niet, grootvoader." "Neen, mien jong, da wee'k wel, moar 'k docht ook oan merrege." "Doar docht ik krek oan," hernam Frerik. Kleine pauze. "Woarum zucht ie, Frerik?" "Zucht 'k?" zei Frerik: "ik docht da gij zuchtte; moar 't kan best wêzen, went 'k docht aweer oan merrege. As't is mis was!" "As't is mis was!" herhaalde de grootvader.
"Joa! as 't dát was," zei Frerik: "dan was 't heel niks, moar 'k heurde, da 't ook wel langer kos worden; ze proaten zoo veul van 't schieten leeren; doar he'k 'et niet op!" "Nou Frerik," zei de oude man na eenig zwijgen: "'k zei al: God zal 't uutmoaken. As 't wézen mot, dan zal 't wel goed zin; loawwe nou moar noar bed goan."
"En Bart is zoo slofs!" zei Frerik, weer zuchtende. "Och! kwoad is ie niet," hernam de oude man: "moar slofs is ie, dat is ie." "As ie oe moar goed verzurgt, en as ie Door ook moar uut den weg blieft, went hie zit 'r altied op de kop. 't Is 'en ding."
Dit gesprek werd tusschen Arie Wessels en zijn kleinzoon Frerik gehouden, in den avond vóór den dag dat de ruim achttienjarige jongeling loten moest. Frerik en Bart hadden hun ouders voor bijna twee jaren verloren en woonden nu met hun grootvader op een gepacht tabaksplaatsje, waarvan Frerik, onder het opzicht des ouden mans, grootendeels de bestiering had.
Woord Van De Dag