Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 21 juni 2025
Ernest omarmde haar, dwong haar los te laten, voerde gauw Milly weg. De deur van het eetsalon was weer dicht. Rup! Rup! schreide Francine. Ze wierp water over zijn voorhoofd. Hare tranen vielen op zijn voorhoofd. Hij opende zijne oogen, keek scherp en vluggelings rond, kwam huiverend half overeind. Rup! lieve Rup! Hij stiet haar zachtjes zijwaarts, ineens zeer verlegen.
Binnen-in, op de vier metalen bladen van dat kostbaar boek waren de portretten van Lieven Lazare, Ernest, Fran en Oomken gelascht, vier miniaturen van de hand van Johan Doxa, den welbekenden gothieker. Mijnheer du Bessy, die er eer droevig dan vroolijk uitzag, bracht een mooie Indische sjaal.
Pastoor Doening roerde het rinkelend lepeltje in de witte melk, keek aandachtig op de randen van zijn kopje, schonk naderhand voorzichtig het geurige oranjewater. Vere lei hare vingeren lichtelijk op de knoopjes van zijn mouw, vroeg: Is het noodig dat ik u over Ernest spreek? Hij antwoordde niet, keek niet op, lepelde stille. Haar duim drukte op zijnen arm.
Ze brak het nagelpokertje dat ze in hare vingeren probeerde om te plooien. Maar mijn goeie vriend, deed ze ongeduldig, ge kent mij niet eens! Wie hebt ge lief? Ik ken u. Als ik u liefkrijg, weet ik dat ik u niet om u verlaten zal. Mijn waarborg moet zijn dat gij hetzelfde van mij kunt zeggen. Eerlijk, Ernest: ik vermoed dat ge in mij het spoor van Rupert Sörge zoekt. Ik weet het niet!
Ze schudde vrij haren kop. Pipje! Wij hebben te saam aan u gedacht! Ze riep het als een zegepraal en ze prangde Ernest aan haar boezem. Ze riep waarlijk hard. Ze kuste hem. Nessie! Nessie! Mijn arme goede jongen! Mijn verdwaalde beste jongen! En weer kuste ze hem en riep ze op haar doode kindje. Maar hare stem brak. Hare armen verlamden.
Lang bleef ze zonder met hem over Ernest te spreken; maar omdat hij, met tastelijken willekeur, zich onthield ooit de eerste Ernest's naam te noemen, voelde ze dat hij hare angstigheid inzag. Op een avond, kort na de herstelling van haar kraambed, zat ze rechtover pastoor Doening rond den hoogen haard van de eetzaal.
In de vestibule liep hij Simon te gemoet. He-wel? Simon had een harden blik. Hij sprak niet, ging dadelijk Ko helpen, die met pastoor Doening, de bleeke Vere droeg. Ernest kreeg een stoot in de borst en zijne knieën, zwak geworden, plooiden halvelings. Is ze....? Hij dierf het woord niet uitspreken. Pastoor Doening zei: Ze ligt in bezwijming, al lang te lang. Simon heeft den dokter verwittigd.
De zon zat hooger, sloeg kortere, blauwere schaduwen over de lanen. De kloeven klonken hard. Die oudjes, sprak Sörge, beklaag ik zeer. Wat met dien armen Peter gebeurt, is waarlijk ellendig. Ik herinner me dat ik Ernest van dat alles verwittigd heb. Hoe! mijnheer Sörge, riep Francine, wist ge wat er toegaan moest? Ik wist niets, niets, maar ik vermoedde het al.
Ik was niet getrouwd en ik heb "verlaten." Ik heb naderhand geweten wat dat beteekenen wil. De hemel is mij getuige dat ik u niet verleid. Ik heb u immers niet lief. Ze sprak op een gelijken langzamen toon. Zij had eene fulpen kontraltstem, die zij scheen in eene halve donkerte te leiden, waar ze mild en ingetogen klonk. Ernest bloosde, pikte haar laatste woord op.
Ik vind het wel vriendelijk van u, Ernest; maar moet ik niet vreezen dat ge weinig zin hebt in het nachttoertje dat we onder ons afgesproken zijn te doen? .... Ge ziet er zoo somber uit. Ernest had, telkens hij vóor Sörge stond, het onaangenaam gevoel van iemand die zich gewend heeft aan een streng toezicht over zijne minste gebaren en die nu gebaart met aarzeling en toeziet met onzekerheid.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek