Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 mei 2025
De draf deed matelijk haar lichaam naar voren wiegen. Ze hield niet op Sörge van terzijde te bezien. Hij mende los. Zijne hand lag op de gladde maan van zijn paard. Ik hoopte niet dat ik zou toegelaten worden het u te zeggen, juffrouw Francine .... Doe niet wat ge niet hoopt te doen. Inderdaad. Ik ben uw dienaar.
Francine ging naar hen toe, klopte zachtekens op hunne schouders, en vond een hoop lieve woorden om hen op het goede nieuws voor te bereiden. Ze bracht hen vóor Sörge. Dit is mijnheer Sörge, een vriend van Simon en van Ernest. Hij heeft al veel gedaan voor Simon en hij zal nog meer doen. Hij zegt dat hij ons in kort Simon zal teruggeven. Hij kan veel. Ik weet niet hoe dat komt.
Jacques en Francine hadden elkaar leeren kennen in een huis in de rue de la Tour d'Auvergne, waarin zij in het begin van April gelijktijdig waren komen wonen.
Ze bewonderde kinderlijk den tuil. Ja, knikte Vere, verheugd dat Francine haar ongeluk bij een trossel rozen vergat; en weer heel mooie bloemen .... en weer van mijnheer Sörge ook. Ik dank hem zeer. Ze vroeg om er een te houden in hare handen. Ze raakte de killige blaadjes en liet den geur lang opgaan in haar hoofd.
Hij beneed Sörge in wat deze van Francine had kunnen maken, en die nijd, welken hij nergens kon uitdrukken, verkeerde natuurlijkerwijs in een somber-woelende, aleens scherp uitschietende minachting voor zijne eigen vrouw.
Hij voelde de groote beteekenis van dat lachje en het sloeg op zijne borst in verstaanbare klanken: Het wordt de eenzaamheid .... de algeheele eenzaamheid. Met Francine verloor ze weer wat, en daardoor kwam het scherper op, dat ze reeds zoo heel veel, haast alles .... alles verloren had. Mijnheer du Bessy verheugde zich in Francine. Hij zag er alleen het uitzicht van, en het uitzicht was heerlijk.
Zonder een van die woorden te spreken, welke in zulke oogenblikken zoo moeilijk te vinden en zoo pijnlijk om aan te hooren zijn, drukten zij, de een na den ander, hun vriend zwijgend de hand. "Het sterven van Francine is een groot ongeluk voor Jacques," zeide een hunner.
Francine was uiterst innemend; maar hare beminnelijkheid, die sierlijker was dan 't jaar te voren, was lang niet zoo eenvoudig en zoo argeloos. Ze schonk Vere een klein gouden boekje, overladen met ingezette parelen en robijnen, en dat ze met een fijn kettinkje op hare borst kon dragen.
Sinds het huwelijk van Francine, zag men hem minder op de Regentielaan, hetgeen niet wegnam dat hij zichzelf als een van Verlat's beste vrienden aanschouwde. Zeg eens, begon hij, ik heb verleden week met Sörge over het oranjeriefeestje bij la Milly gesproken. Hij trok zijne schouders op, maar 't liep hem maar half-goed af. Er zal nog wat raars met die twee gebeuren, geloof me. Ik geloof u niet.
Pastoor Doening wendde zich even af, om, met een vreemde en onverwachtsche aandacht, het bronzen vatsel van het vensterraam te bewonderen. Beste Simon, zuchtte Francine geroerd, wat beklaag ik u, wat ben ik bang voor u! Doe dat niet. Ik zie u. Hoe rustig zal ik nu dat zicht bewaren! Zeker? Ik ben er waarlijk blij om. Wij spreken gedurig over u. Sörge zegt dat hij u vrij zal krijgen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek