Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 juli 2025
Neen zeker, tante heeft het zóó niet bedoeld; maar, toen Coba dat denkbeeld niet geheel verwerpelijk had gevonden, toen heeft tante het recht van uitvinding met kracht gehandhaafd. De muziekmeester scheen nog al een enfant chéri van de Romphuizers te zijn geweest. Ze hadden tenminste bij zijn begrafenis gezongen.
"Papa vindt het beter dat je alle mogelijke drukte vermijdt Coba, je weet het, en daarom...." "Als papa geweten had wie het waren, die door Hendrik werden binnengelaten, dan had hij mij zeker niet verzocht naar boven te gaan." "Ik geloof het wel Coba; maar we zitten hier immers ook heel prettig en gezellig op je lieve kamer. Tante zal heel graag bij je blijven."
Ik zie door de vormen van je gezicht heen." "Het is zoo vreemd, zoo nieuw. Ik had nog nooit aan zoo iets gedacht...." Else ging rond. "Ik hoop, dat ik goed aan al jullie speciale smaken heb gedacht.... Rolands slap en Gerard veel melk, en Frieda geen suiker.... Zoo. Waar blijft Neerwinden toch met z'n city-bag? Wil hij zelf 't lekkers opeten?" "Hè, menschen," zuchtte Coba diep.
Maar wáárom zich dan ook te verschuilen achter een vermoeden bah! alsof Coba zich zóó zou hebben vergeten; alsof ze affecties zou hebben gevoeld voor haar.... muziekmeester! Zwijg, dat is beleedigend, zeer!" "Als u mij niet vergunt te spreken dan zal ik zwijgen; maar, u hebt ongelijk." Van Barneveld loopt met afgewend gelaat de kamer op en neer.
"Notaris, papa is op dit oogenblik zeer benauwd; hij verzoekt u vriendelijk later eens terug te komen. Als u 't goedvindt zal ik u nader een boodschap zenden." "Ik hoor daar weer een rijtuig Coba: zou het nu Zoutenheer zijn?" "Hé een rijtuig?"
Ze gaf Otto en Gerard machinaal 'n hand. "Ga nu dadelijk naar je slaapkamer," beval Beerenstijn, en ze knikte, wankelde weg, dof, gevoelloos; terwijl ze de jongens zacht de trap af hoorde gaan. Ze kwamen 's middags, een, twee tegelijk, langzamerhand allemaal naar haar kamer toe. Eerst Lou en Coba, die 't op college hadden gehoord, bleek, geschrikt, met behuilde oogen.
Zijn oogen staan flets, en in oogenblikken als deze, wanneer hij zich te veel door zijn smart laat vervoeren, bespeurt Coba zeer duidelijk dat zijn ademhaling beklemd is. Zie, terwijl hij zich achter een courant te verbergen zoekt, drukt hij de hand ter plaatse van het hart. Ja, Haar dierbare vader is ziek.
"O, je meent van een gedenkteeken op het graf van.... ne.... dien talentvollen muziekmeester?" valt tante zich zelve in de rede. "Ja, wat zal ik zeggen, 't is me onverklaarbaar dat niemand vóór mij daaraan gedacht heeft. Zelfs jij Coba, die toch les van hem kreegt en bekennen moest dat hij knap was, je zou nooit op zoo'n idee zijn gekomen. 't Goede wordt spoedig vergeten in de wereld!"
En dat zij, Dora, op haar zuster toeliep en haar armen om haar hals sloeg en haar hoofd tegen haar schouder legde en zei: "Coba wat ben je toch lief." En toen stond daar in eens haar moeder, nu met haar bril boven op haar voorhoofd en zei, "dertien minuten over half twee."
"Waart u weer in gedachten verdiept?" "Ja Coba, ik dacht daar juist dat het hier toch stil is, heel stil op den duur." "Maar die stilte vind ik juist zoo heerlijk." "Ei!" Na eenige minuten, terwijl men aan de ontbijttafel heeft plaats genomen, herneemt de generaal met vaste stem, doch afgewend gelaat: "Ik heb besloten De Zonsberg te verkoopen Coba." Jacoba ontstelde!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek