Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 mei 2025
»Geef me daar je hand op, Bob.» Bob deed het. »Zoo, dan zal ik je voor dezen keer ongestraft laten vertrekken. Maar zeg mij eens, wat moet jij hier eigenlijk doen? Mij dunkt, jij hebt hier heel geen boodschap!» »Neen, dominee, maar ik wist, dat Dorus hier op het orgel speelde en toen kwam ik even kijken.» »En kwaad doen!» viel de dominee in. »Dus Dorus heeft je niet mede genomen?»
Met schrik keek zij beurtelings de ledige kan en den strooperigen weg aan, tot zich plotseling hare oogen met tranen vulden en zij luid schreeuwende naar huis ging. Op grooten afstand konden wij haar nog hooren. Maar Bob schaterde het uit van de pret. »Zeg Dorus, hoe vind je nu zoo'n domme meid? Ha-ha-ha-ha, ik kon mijn lachen haast niet bedwingen toen zij de kan omkeerde, en wat keek zij ernstig.
In een wip waren wij de trap opgeklommen tot bij het uurwerk, doch toen moesten wij nog hooger. Eerst duwden wij een luik omhoog en kwamen toen op een volgende trap. Bob ging vooraan. Wat was het daar in dien toren overal vuil en stoffig; de spinnewebben waren haast ontelbaar. En wat woei ons een koude wind in het gelaat. Het was duidelijk dat wij de galmgaten naderden.
Zoolang het licht was, bleef dat vriendelijke beeld onzichtbaar, maar in het donker grijnsde het den toeschouwer allerakeligst aan. Bob stelde zich daar heel wat genoegen van voor, en vond het alleen maar jammer, dat Karel en ik niets van die grap zouden genieten. Den geheelen avond vermaakten hij en Pieter zich samen in den tuin.
»Dat zou je wel willen,» zei Bob grinnekend. »'t Is het mijne, Kareltje. Hier heb ik een borstrok! Van wien is die? Van mij is hij niet, dat zie ik wel.» »O, 't is de mijne,» snikte Pieter, die hoe langer hoe bedroefder werd. »Leg hem maar op den kant,» zei Bob. »Ik heb twee schoenen!» riep Karel. »En ik eene kous!» juichte ik.
Ik draaide mij boos van hem af en ging voor mijne muziek zitten, om die nog eens door te zien. Inderdaad hield Bob zich eenigen tijd zeer bedaard, zoodat ik volstrekt geen reden had, om ontevreden over hem te wezen. Toch deed ik nog net, of ik erg boos op hem was en bleef met mijn rug naar hem toezitten.
Nu liet de Veer zich vlug naar beneden glijden, en vóór Bob, die hem nu wel hooren moest, gelegenheid had kunnen vinden om op te rijzen, sprong hij met zijne beide knieën op het luik en draaide de wervels over. »Ha, ha, jou aartsrakker!» riep hij zijn gevangene toe. »Nu ben je gesnapt.
»Neen, ik zie geen tor, en 't is niet waar ook. Er zit geen tor in.» »Nu, ik wèl!» zei Bob met overtuiging. »Maar jij kunt het beest ook niet zien, omdat je er niet doorheen kunt kijken. +Ik+ zeg je, dat er een tor in zit.» »'t Is niet!» zei Mie ongeloovig. »'t Is wèl!» hield Bob vol. »Ik wil wedden, dat jij het smerige dier op je pannekoek krijgt.» »'t Is niet!» »'t Is wèl waar!
»Wel jongens,» vroeg hij ons lachend, »heb jelui gisterenavond ook in de vischkaar van den schoenmaker gezeten, evenals Bob?» Wij lachten nu eens ferm uit, en Karel zeide: »Neen, mijnheer, dank u! Dat laten we aan Bob over.» Plotseling klonk het uit den mond der tante: »Maar broeder Marinus, hoe kunt ge nu toch uw zoon bij zulk een vreeselijken naam laten noemen?
In elk geval, wij, jongens, hielden dol veel van hem, en als hij, naar wij meenden, onverdiend beschuldigd werd, zooals Moe straks deed, dan achtten wij het onzen plicht, hem met al de kracht te verdedigen, waarover wij beschikken konden. Bob was de zoon van onzen nieuwen notaris, en hij woonde nog maar een paar maanden op het dorp.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek