United States or Greece ? Vote for the TOP Country of the Week !
Wat zit het hier toch heerlijk, 'k was werkelijk al een beetje moe," zei mevrouw Van Brakel. "Maar waar is Leni nu weer?" vervolgde ze. "Daar loopt ze warempel met Bob en Hans ons al een heel eind vooruit. Dolf, roep die drie voortvluchtigen eens terug. Ze moeten wat rusten, anders worden ze veel te moe." "O, daar komen ze al."
Soms, hoewel zeer zelden en ondanks het toezicht, maken zij zich van schepen meester, waarmede zij dan den Polynesischen Archipel doorkruisen. Dit was aan Bob Harvey en zijn makkers ook gelukt. Dit had Ayrton vroeger ook willen doen.
Er waren er wel op het dorp, die lang zoo berucht niet waren als hij, jongens met wie wij van onze ouders volgaarne mochten omgaan en die toch inderdaad veel slechter waren dan Bob.
Het was je plicht hier te blijven. 't Is niet alleen stout van je geweest, maar ook dom, erg dom, Dorus.» »Ach Pa, u weet alles niet. Bob was in den toren gegaan, en daar heeft hij al het geld gevonden en de postzegels, die bij mijnheer Valk gestolen zijn. En toen hij ons dat kwam zeggen, zijn Jan en ik met hem naar boven geklommen, om het te zien.
"Maar hij was ook erg licht om te dragen," ging zij voort, ijverig doorwerkend, "en zijn vader hield zóóveel van hem, dat hij de zwaarte heelemaal niet voelde heelemaal niet. En daar is je vader net aan de deur!" Zij haastte zich hem open te doen, en kleine Bob met zijn bouffante om en hij had hem wèl noodig, arme drommel kwam binnen.
't Zal een dag of drie later geweest zijn, toen wij met ons vieren, Bob en zijn neef Pieter, Karel Holm en ik, eene wandeling maakten door het dorp. Pieter zou den volgenden dag weer met zijne Mama naar Amsterdam terug keeren.
Nu was het waar, dat deze er heel dicht bij zijne woning had en menige jongen zou in Bobs geval zich wel tweemaal bedacht hebben, eer hij zich daar waagde, maar het moet gezegd worden: Bob kende geen vrees en hij was bijna voor niets bang.
»Zou het niet noodig zijn, dat wij ieder een verschillenden kant uitgingen?» vroeg ik. »Dan hebben wij veel meer kans, om hem spoedig te vinden.» »Laten wij eerst eenigen tijd bij elkander blijven, want als wij scheiden, kunnen wij elkander ook niet meer terug vinden,» zei Karel. »Zou ik hem durven roepen?» vroeg Bob. »Of zou dat met het oog op Burts gevaarlijk zijn?»
»Dat is flauw,» zei Bob. »Eerst zeg je, dat je het best kunt doen, en nu het er op aankomt, trek je je terug.» »Nu, hier heb ik al vast één regel,» zei Karel. »Schrijf maar op, Bobbertje, en mopper niet zoo.» „Zie Pieter, wat ik zenden zal!” »Dat is een beste regel!» riep Bob opgetogen uit. »Zie je wel; dat je het wel kunt? 't Kon niet beter. Nu den tweeden regel; toe Dorus, jou beurt.»
De vorige notaris was in den verschenen herfst overleden, en Bob's vader was diens opvolger. Eigenlijk heette hij Robert Adrianus de Wild, maar thuis noemden zij hem nooit anders dan Bob, en wij, jongens, hadden van Bob de Wild al spoedig Wilden Bob gemaakt, welke naam volkomen bij hem paste. Enkele minuten na Moe's waarschuwing hoorde ik zijn bekend fluitje op den weg.
Woord Van De Dag