Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ενημερώθηκε: 5 Μαΐου 2025
ΛΗΡ Είν' άραγε υγρά τα δάκρυά σου; Να τα ιδώ. Είναι υγρά! — Παρακαλώ, μη κλαίεις. Φαρμάκι αν ετοίμασες να πάρω, δόσε μου το. Το 'ξεύρω· δεν με αγαπάς. Απ' όσον ενθυμούμαι, αι αδελφαί σου μ' έκαμαν πολύ να υποφέρω. Εσύ θα έχεις αφορμήν. Εκείναις όμως όχι! ΚΟΡΔ. Και ούτ' εγώ, και ούτ' εγώ. ΛΗΡ Πού είμαι; 'ς την Γαλλίαν; ΚΕΝΤ 'Σ το κράτος σου, αυθέντα μου. ΛΗΡ Ω! μη με απατάτε!
ΔΙΟΓ. Είμαι το είδωλον του Διογένους του Σινωπέως• δεν είμαι δε εις τον ουρανόν μετά των αθανάτων, αλλ' εδώ ολόκληρος συναναστρέφομαι τους καλλιτέρους των νεκρών και καταγελώ τον Όμηρον και τα γελοία παραμύθια που αυτός μας διηγείται. 17. &Μενίπππου και Ταντάλου.& ΜΕΝ. Γιατί κλαίεις, Τάνταλε, και θρηνολογείς κοντά στη λίμνη; ΤΆΝ. Διότι πεθαίνω από την δίψαν.
Δεν θα σε αφήσω, κόρη, ν' αποθάνης απερίσκεπτος, άλλά θα υπάγω εκεί από τούδε μετά των οπλιτών μου τούτων, περιμένων την έλευσίν σου. ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ Διατί, μητέρα μου, κλαίεις σιωπώσα; ΚΛΥΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ Έχω η δυστυχής εις την ψυχήν μου πόνον αρκετόν προς τόσα δάκρυα. ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ Παύσε, μη εξασθενής το θάρρος μου, και άκουσε μίαν μου παράκλησιν.
ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ Διατί κλαίεις, κόρη μου; Διατί δεν έχεις πλέον φαιδράν την όψιν, αλλά προσήλωσας το βλέμμα εις το έδαφος και εκάλυψας το πρόσωπον διά του πέπλου σου; ΚΛΥΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ Ω της δυστυχίας μου ! Πόθεν ν' αρχίσω λαλούσα ; Είναι τόσον εξ ίσου μεγάλα τα δεινά μου, ώστε και το τελευταίον ακόμη εξ αυτών ευλόγως διεκδικεί την πρώτην θέσιν.
Διατί, κόρη μου, κλαίεις; Και διατί αφήκες τον κόσμον και ήλθες εδώ; μήπως οι αμαθείς άνθρωποι πάλιν σ' επεβουλεύθησαν, όπως άλλοτε, όταν εφόνευσαν τον κατηγορηθέντα υπό του Ανύτου Σωκράτην, και διά τούτο δεν θέλεις να ζης πλέον μεταξύ αυτών;
ΚΑΠΟΥΛΕΤΑΙΝΑ Οπίσω δεν τον φέρνεις, κ' αισθάνεσαι πλειότερον την λύπην του χαμού του. ΙΟΥΛΙΕΤΑ Αισθάνομαι πως μ' έλειψεν ο φίλος μου, και κλαίω. ΚΑΠΟΥΛΕΤΑΙΝΑ Δεν κλαίεις τόσον κόρη μου, τον θάνατον εκείνου, όσον που ζη ο μιαρός, που 'πήρε την ζωήν του. ΙΟΥΛΙΕΤΑ Ποιος είν' αυτός ο μιαρός; ΚΑΠΟΥΛΕΤΑΙΝΑ Ο μιαρός Ρωμαίος.
Και το θαμπό το φάντασμα απάντησεν εκείνης• «Θάρρευε, μηδέ φοβηθής τόσο πολύ 'ς τον νου σου• 825 είναι εις το πλάγι του οδηγός, 'που και άλλοι επιθυμούσαν,— γιατί μεγάλα δύναται,—νά στέκεται σιμά τους, η Αθηνά• και τώρ' αυτή σε συμπονεί, 'που κλαίεις, και μ' εξαπόστειλεν εδώ, τούτα να σου ομιλήσω».
Ορίστε; Τι καλά! Τι ωραία! θα πετάξω από την χαράν μου! Και επί του τόπου τούτου εξηκολούθησεν η νεάνις να ομιλή και να γελά, επιμένουσα προφανώς να φαιδρύνη την απηλπισμένην όψιν μου. Αλλ' όταν είδεν ότι αι προσπάθειαί της απετύγχανον: — Ω! είπε, χαμηλή τη φωνή και συνωφρυωμένη. — Εσύ κλαίεις, και εγώ αστεΐζομαι! Ανόητη που είμαι! Αλλά θα συναντηθώμεν πάλιν.
Σωκράτης Συνδέεις δηλαδή, Αξίοχε, ασκέπτως την αναισθησίαν με την αίσθησιν, και κάπως εναντία προς τον εαυτόν σου και κάμνεις και λέγεις, μη σκεπτόμενος ότι συγχρόνως μεν κλαίεις την αναισθησίαν, συγχρόνως δε λυπείσαι διά σήψεις και στερήσεις των ευχαρίστων ως να επρόκειτο να αποθάνης και μεταβής εις την άλλην ζωήν και όχι ότι θα γίνης τελείως αναίσθητος όπως και προ της γενέσεως.
Αλλά δεν θα παύσης να γελάς; Τι αυθάδεια είνε αυτή; Και συ, φίλε μου, διατί κλαίεις; Μου φαίνεται ότι είνε προτιμότερον να ομιλή κανείς με σένα. ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ. Τα ανθρώπινα πράγματα μου φαίνονται, ξένε, θλιβερά και αξιοδάκρυτα και τίποτε εξ αυτών δεν τρέχει προς το καλόν.
Λέξη Της Ημέρας
Άλλοι Ψάχνουν