Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 juni 2025
't Was een toast, die uitstekend geweest zou zijn in Bergen; mevrouw Wenche lachte ook een paar keer, maar zij stond bijna alleen: deze vroegere schipper en oude haringkakers gedeeltelijk Haugianen waren in het geheel niet geschikt voor dit soort van humor en zagen elkaar aan. Michal Mordtmann kwam in een kregele stemming van tafel; hij voelde, dat hij grond verloren had.
Maar nu zijn er gelukkig niet veel menschen, die hun kinderen naar school zenden, om ze op die manier geleerd te maken." In de pauze, die hierop volgde, stond Mevrouw Wenche op om haar zoon goedennacht te gaan zeggen. Men moest ook aan tafel gaan: het was laat geworden.
Maar toen moesten Mevrouw With èn Mevrouw Bentzen beiden bekennen, dat ze wisten en heel, heel zeker wisten, want zij hadden beiden geïnformeerd, dat Mevrouw Wenche den avond had doorgebracht bij die zoogenaamde Mevrouw Gottwald, waar ze nu en dan een visite maakte Mevrouw Wenche bemoeide zich nu altijd 't liefst met menschen, waar een steekje aan los was.
Toen bekeek hij zijn gezicht in den spiegel; dat was heel bleek. Toen hij zoo een poos gestaan had, deed hij het licht uit en ging door de huiskamer, om zich in zijn slaapkamer te wasschen, zooals hij altijd deed, als hij 's avonds van zijn visites thuiskwam. "Goedenavond Wenche, zou je de lamp niet opsteken?" vroeg hij, terwijl hij haar voorbij ging.
Mevrouw Wenche had de zaak zoo opgenomen, dat ze hem een beetje moederlijk behandelde, wat haar door haar positie gemakkelijk afging, al was het verschil in ouderdom tusschen hen eigenlijk niet noemenswaard.
"Ik dank u voor uw toast, Mijnheer Mordtmann," riep Mevrouw Wenche vriendelijk. Hij boog stijf en zag haar wantrouwend aan. In een hoek van de ruime zaal zocht hij een plaatsje achter een étagère, waar hij in albums begon te bladeren, terwijl het gesprek in den kring om de vrouw des huizes heen weer vlot werd.
"Och, ik heb geen lust jelui te antwoorden," zei Mevrouw Wenche gemelijk en zette Snorre weer op zijn plaats. De professor bleef heen en weer loopen tusschen zijn kamer en die van Abraham over de kleine gesloten gang; hij liep wat te praten en te schertsen, zooals gewoonlijk terwijl hij zich verkleedde. Toen Mevrouw Wenche wegging, zeide ze: "Kom je nu gauw bij mij binnen, Abraham?
Hij knoopte zijn lange jas dicht en ging Mevrouw Wenche een visite maken. "Eindelijk!" riep ze, toen hij binnenkwam. "Pardon, Mevrouw! ik had zeker al eerder u een bezoek moeten brengen, om u te danken..." "Neen, dank u, hooggeëerde heer! Van dien toon moet ik niets meer hebben! U hebt nu eens en voor altijd uw recht verbeurd om den Engelschman te spelen tegenover mij.
"Arme kleine Abby arme kleine Abby!" herhaalde Mevrouw Wenche halfluid. Hij was de eenige, van wie ze afscheid nam: hij was de eenige, aan wie ze zich verbonden voelde. Want met Mordtmann had ze afgedaan volkomen afgedaan. Ze schaamde zich, ze voelde zich vernederd en verontreinigd, doordat ze zich zoo lang door dien man had laten bedriegen.
"Hartelijk dank!" antwoordde deze, en in zijn blijdschap lette hij niet op de uitdrukking op 't gezicht van de vrouw des huizes; hij hief zijn glas op: "Ja, dan is dus alles in orde; nu beloof ik, dat het niet lang zal duren of de fabriek staat er." Mevrouw Wenche was niet op haar gemak.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek