Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 mei 2025
Moeder is in de kamer." Abraham ging heel verlegen naar binnen. "Zeg, Moeder," begon hij toen hij een poosje bij de kachel gezeten had; "ik geloof toch, dat ik voor mijn aannemen leeren wil." "Ja, dat dacht ik wel," antwoordde Mevrouw Wenche bijna hard. Ze was zoo volkomen in haar gedachten verdiept. Maar Abraham kreeg een schok. Dat ze dat nu zóó op kon nemen!
Door 't lichaam van Mevrouw Wenche ging een lichte schok; ze zag hem snel aan en zei als in 't voorbijgaan: "Dat wil zeggen: ik heb een hevige scène met mijn man gehad; en daarom kwam ik hierheen om u om een goeden raad te vragen." "O, lieve Mevrouw! Ik wil alles voor u doen; u maakte me eerst heelemaal verschrikt; maar 't was toch vrij onvoorzichtig van u op dezen tijd te komen."
En die stemming was ook duidelijk te merken in zes van de een-en-twintig liederen aan Wenche Lövdahl, die nauwgezet werden uitgezongen aan het bruiloftsmaal. Maar, dat ze hem genomen had, kwam zóó. Zij was een jaar in 't deftige gedeelte van Christiania geweest; dien winter was zelfs 't hof daar en er waren veel Zweden.
En toch aarzelde hij. De laatste overblijfselen van reinheid in hem verzetten zich tegen zulk een gemeenheid; hij dacht aan zijn jeugd, den korten, helderen dag van zijn wetenschap, hij dacht aan Wenche Knorr, en hij kon er niet toe komen zich neer te laten glijden in dien modderigen afgrond. Maar wat hielp dat? Die gedachten kwamen telkens terug.
Misschien was er wel niemand, die heelemaal meêging met de oproerige ideeën van Mevrouw Wenche en dien vreemde; maar velen vonden toch, dat er wel iets van aan was. En al de geleerden streden als razenden, geheel niet gewend aan, en verbitterd over het feit, dat een uit hun eigen leger zijn afvalligheid geopenbaard had voor de oogen van al die haringschippers en kruideniers.
Lang daarna deed de professor de deur open en riep hem aan tafel. Mevrouw Wenche had nog altijd niet heelemaal gehoord wat er gebeurd was; maar te oordeelen naar wat ze te weten kwam, moest ze toegeven, dat Abraham zich hoogst ongepast gedragen had. Maar toch verwonderde ze er zich over, dat die kleinigheid want eigenlijk was het toch zoo erg niet haar zoo door en door kon ontstemmen.
Was niet Mevrouw Wenche de eenige geweest, die haar met eerlijke vriendelijkheid was te gemoet gekomen, zoodat die haar nooit drukte. En behalve dat was ze immers Abrahams moeder. Dat geen gerucht van den waren toedracht van de zaak opdook, was alleen doordat niemand op die gedachte kwam. En door de volkomen zekerheid van den professor, Dr.
Van mond tot mond gingen de uitvoerige verhalen van dien vreeselijken nacht, toen hij wakker werd en zijn vrouw stervend vond, en allen waren gesticht door er op te letten hoe manlijk hij zijn verdriet droeg en hoe mooi het was, zooals hij zijn troost in den godsdienst zocht. Maar die laatste avond van Mevrouw Wenche werd nauwkeurig onderzocht; waar was zij geweest?
Vandaag voelde ze zich zoo wonderlijk licht te moede, zoo heel gelukkig. Abrahams aanneming was steeds uitgesteld of liever; er was nooit over gesproken. Want de professor wist maar al te goed, dat Mevrouw Wenche er zich met alle macht tegen verzetten zou; reeds van af den tijd, dat haar zoon klein was, had ze gezegd: "Aangenomen zal hij niet worden."
En toen nu Carsten Lövdahl thuis kwam, midden in dien kring mooier, eleganter en interessanter dan al die anderen en bovendien nog Noorsch met zijn Noorschheid opgefrischt door een lang verblijf in het buitenland toen vond Wenche Knorr in hem de schoonste vereeniging van datgene, wat ze van huis uit had liefgehad, en het Europeesche beschaafde, waarvoor ze oog had gekregen in de hoofdstad.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek