Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 juni 2025
Het was Engelsch: gezellig en mooi ingericht. Toen Mevrouw Wenche in de groene, met leer overtrokken sofa ging zitten, voelde zij zich toch niet geheel op haar gemak. 't Was zoo stil geworden; geen mensch in den omtrek, geen gedruisch van ijzeren platen of hamerslagen, geen stemmen, alleen enkele haastige voetstappen van iemand, die vlug naar zijn middagmaal ging.
't Was immers maar een dame. Maar zulke woorden moesten toch niet gesproken worden in het huis van een man met zoo'n positie. Daar dacht Mevrouw Wenche heelemaal niet aan; zij was gewend in haar kamer vrijuit te spreken; en haar man had het niet verder gebracht, dan zooveel hij kon te kalmeeren en te verzachten.
Mevrouw Wenche had er vaak over gedacht, dat de tijd komen zou, dat de zoon de groote klove in 't oog zou krijgen, die er in de ernstigste zaken tusschen zijn vader en zijn moeder was. Maar ze had aan de groote godsdienstige quaesties gedacht en daar was ze op voorbereid.
Haar familie was een oude Bergensche en van geslacht tot geslacht ging een liefde voor het vaderland, een nationaal voelen, vol kracht en strijdlust, zooals men meestal vindt waar 't vreemde bloed overwonnen is. Wenche Knorr was vol geestdrift voor het nationale; ze was bereid tot ieder offer voor de vrijheid en het volk.
Mevrouw Wenche ging regelrecht naar Mordtmann; de afstanden in de stad waren niet groot; en terwijl zij daar liep, dacht ze niet verder, dan dat ze nu vrij was heelemaal vrij van haar man; nu ging ze naar Mordtmann om hem alles te vertellen; nu kwam er licht waarheid, eindelijk! in hun verhouding zooals vroeger; veel geluk verwachtte zij niet.
Hij rekende na, waar ze wel kon wezen. Veel vriendinnen had Mevrouw Wenche niet, maar er waren toch altijd drie
"Pardon," zeide hij kalm en zette het zware ding weer overeind tegen den muur; "'t Is eigenlijk te dwaas, dat die dingen hier staan; wees u nu voorzichtig, Mevrouw, en loop nu vlak langs deze muur." "Maar lieve hemel!" riep Mevrouw Wenche nog heelemaal verschrikt en vol respect voor zijn kalmte: "ik had hier wel dood kunnen blijven! het is hier een gevaarlijk huis!"
Kennis van hun eigen lichaam, van ziekten en geneesmiddelen." "Neen maar Wenche, hoe kun je je nu verbeelden......?"
Alle menschen trouwens hielden zich met hem bezig; de heele stad stroomde over van medelijden met den armen moederlooze; ofschoon toch de meesten in hun hart dachten en in vertrouwelijke oogenblikken zeiden, dat 't misschien beter was zulk een moeder als Mevrouw Wenche niet te hebben.
Mevrouw Wenche werd gauw heftig in 't gesprek; maar dan werd haar man altijd kalmer. "Ja zeker zul je aandeelen hebben, lieve Wenche. Ik zie wel, dat je er lust in hebt. Dan houden we ook dien aardigen Mijnheer Mordtmann hier." Abraham zat in stilte van de een naar den ander te kijken.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek