Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 mei 2025
Ze waren verstokt en onverzoenlijk, omdat ze er nooit zeker van waren, dat ze het rechte gegrepen hadden; maar ze waren standvastig en trouw, omdat iets diep in hun ziel zei, dat het zaak was vol te houden. Tusschen zulke mannen groeide Wenche Knorr op en ze was voor hen als een Valkyrie , en nog veel meer.
Nu begon hij tot in de kleinste kleinigheden er naar te streven geprezen te worden; hij werd attent en gedienstig aan tafel, zette 's avonds de pantoffels van den professor klaar, en nu het tegen het eind-examen liep, werkte hij harder dan ooit. Mevrouw Wenche placht altijd meê te gaan naar het plechtige examenfeest.
Hij voelde zich grenzenloos verlicht en glimlachte over zijn angst. Mevrouw Wenche kwam binnen, stak licht aan en trok haar japon uit, terwijl ze haar man aandachtig gadesloeg; hij sliep vast en rustig. Stil en voorzichtig zoodat niet één sleutel rammelde, legde zij haar hand op zijn sleutelring, nam de kaars meê en ging de slaapkamer uit.
Michal Mordtmann wierp zijn sigaar weg, dronk een glas grog en ging in de kamer van Mevrouw Lövdahl. De koffie was rondgediend en 't dienstmeisje was aan het afnemen. Om Mevrouw Wenche heen stonden eenige heeren, die niet rookten of toevallig met haar waren blijven praten. 't Waren meest ambtenaars en enkele van de huisvrienden, die zich in dit gemengd gezelschap niet erg thuis voelden.
"Ik begrijp het niet, maar ik gehoorzaam. Er is trouwens niets wat een woord van U......" "Spaar uw woorden. Drink liever uw wijn uit." "Voor liefde is wijn maar een slecht geneesmiddel, Mevrouw Wenche!" "Bah" antwoordde ze en ontweek zijn oogen, terwijl ze haar hoed terecht zette. "Gaat u heen? Is u boos op me?" "Neen, dat ben ik niet; maar ik ben bang dat ik het gauw worden zal." "Maar waarom?
Ik moet hem toch eens zien als Ephor!" De onderdirecteur vloog als een pijl uit den boog door de portière en kwam met den professor terug, die kaarten in de hand had. "Wat is er voor een grap, Wenche?" vroeg hij vroolijk. "Een kostelijke grap! Ze zeggen dat je een Ephor bent Carsten!" "Ja zeker ben ik een Ephor..."
Maar Goddank! er was nog genoeg op haar te zeggen; en Mevrouw Wenche kreeg een lang grafschrift, waarin niets vergeten werd. Dit alles vervulde zoozeer den atmosfeer in de stad, dat 't niet anders kon dan dat Abraham het dikwijls merken moest.
Hij moest even blijven staan; maar toen deed hij de weinige voetstappen naar de deur; hij wist nu wat hij zien zou. Toch moest hij zich vasthouden en de kandelaar was hem bijna uit de hand gevallen. Stijf uitgestrekt in zijn grooten leunstoel lag het lijk van Mevrouw Wenche.
"Maar dat zeg ik je," riep plotseling Mevrouw Wenche, toen hij al op den drempel stond, "op den morgen, dat Abraham naar de kerk moet om die ongelukkige belofte af te leggen, wil ik als zijn moeder het recht hebben hem te vragen of hij weet wat hij doet.
Hij stond ook op, zocht naar woorden, streed zoo goed hij kon met die oogen, die zich in hem boorden, zonder dat ze waren af te weren. Een paar seconden hield hij het uit; maar toen moest hij zijn oogen afwenden. En toen hij weer opzag, werd zijn gezicht heel bleek en hij hield de handen op, alsof er iets op hem neervallen en hem vermorzelen zou. Maar toen had Mevrouw Wenche met hem afgedaan.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek