Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 mei 2025
In plaats van de bezoeken op het middaguur waren er op de lange herfstavonden vertrouwelijke, langdurige gesprekken gekomen in de schemering bij het schijnsel van den kachel. Mevrouw Wenche placht heen en weer om de tafel te loopen; hij zat op de sofa in het roode kachellicht.
Wij hebben immers juist een vorm gevonden voor de gedachte, dat de ouders ook in de staats-scholen vertegenwoordigd moeten worden; dat hebben wij immers: in 't Ephoraat, het Ephoraat van de school." "Ephoraat?" vroeg Mevrouw Wenche onzeker.
Michal Mordtmann werd zeer verrast in de eerste dagen na dien avond bij Professor Lövdahl. Den volgenden morgen meldde hij alvast aan zijn vader, dat de vooruitzichten voor hun plan niet heel schitterend waren. Toen dat gedaan was troostte hij er zich meê, er aan te denken, hoe hij de oude katuilen had opgeschrikt en hoe uitstekend Mevrouw Wenche zich gehouden had.
Maar vóór Kahr of een van de anderen partij konden trekken van deze overwinning, vroeg een droge, heldere stem: "Pardon ... heeft ooit een van de heeren een levenden Ephor gezien?" Aller oogen wendden zich naar Michal Mordtmann, die korrekt en innemend bij de étagère stond; maar toen Mevrouw Wenche en hij elkaar aanzagen, barstte zij uit in haar gewoon vroolijk lachen.
Hun beider ademhaling was kort en ongeregeld, en zijn gezicht was bleek en vertrokken; terwijl hij onverstaanbare woorden stamelde en haar handen heftig drukte. "Wat heb ik gedaan!" riep Mevrouw Wenche; want zijn hartstocht was zoo onmiskenbaar en waar op dat oogenblik, dat die haar geheel overtuigde en sterk aangreep: "ik heb ons beiden kwaad gedaan!"
Wat heb je gedaan?" Abraham staarde haar aan; zijn eenigste hoop was op zijn moeder geweest; maar vóór hij nog antwoorden kon, deed de professor zijn deur open en riep hem binnen. Mevrouw Wenche hoorde hem aanhoudend spreken met een strenge stem; ze kon het niet uithouden. Ze wilde ook niet nu naar binnengaan. Ze ging naar de eetkamer.
"Ik heb hem niet gezien." Mevrouw Wenche wist niet recht hoe ze zich houden moest tegenover haar man; zij wist ook niet precies wat Abraham gedaan had; en zij wilde niet vragen, zoolang haar man haar op deze manier behandelde. Maar toen Abraham eindelijk moe en hongerig thuis kwam en bleek en ter neer geslagen de huiskamer binnensloop, zei ze: "Maar Abraham, wat hooren we toch van je?
"Nu, nu, Mijnheer de Ephor," zei Mevrouw Wenche, terwijl ze de haarspelden uit haar dik haar nam; maar door 't noemen van het woord "Ephor" moest ze weer lachen en lachend ging zij in haar slaapkamer. Professor Lövdahl sprong op; maar ze was al weg; hij mompelde een paar woorden, maar ging toen weer zitten.
Abraham stormde de kamer in en riep: "Moeder, Moeder! Ik ben No. 2!" Mevrouw Wenche kwam hem even stralend van geluk tegemoet loopen, ze nam hem in haar armen, kuste hem en danste met hem; en toen de professor binnenkwam met het gewone: "Stil kinderen" lachte ze maar, nam den arm van haar zoon en ging aan tafel. De professor wilde wijn aan tafel hebben, en 't werd een familiefeestje.
Niets ontging hem, hij wist en begreep alles; hij zag hun verhouding zich vestigen, groeien en groeien lang vóór en veel duidelijker dan Mevrouw Wenche het zag. En hij kookte! 't Was hem onmogelijk langer comedie te spelen, terwijl zijn huis op 't punt stond in elkaar te storten. De oude methode hielp niet. Hij moest ingrijpen of tegen den een of bij de andere.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek