Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 juni 2025
Ze had bijna geen tien woorden met hem gewisseld en Mevrouw Wenche vond, dat hij voor zijn ouderdom buitengewoon vervelend was. Eerst dien avond viel het haar op, dat hij met zijn Engelsche kleeding en manieren goed uitkwam tusschen al die alledaagsche menschen, die zij van buiten kende.
"Ja, ik kan op dit punt niet toegeven, Mijnheer de rector," zei Mevrouw Wenche; "u zegt, dat ik me maar kalm moet houden en hopen......" "Neen, pardon Mevrouw! zóó zei ik het niet.
Hij stamelde hij kon niets zeggen. Hij legde zijn sigaar weg en deed zijn overjas uit. Deze dagen hadden hem bekoeld; het onheilspellend gezicht van den professor had hem op de gedachte gebracht, dat dit alles toch al te ernstig was. Mevrouw Wenche was klaarblijkelijk ook al te ernstig, te weinig luchtig, dan dat zij een verhouding, zooals hij zich had voorgesteld, zou kunnen dragen.
Hij zette zich naast haar op de sofa. Maar 't gezicht van Mevrouw Wenche werd heelemaal stijf, en rimpels, die er vroeger nooit geweest waren, legden zich stram om haar mond. Zij, die altijd de waarheid sprak, had een fijn oor voor al wat hol klonk en onvertrouwbaar was; op dit oogenblik doorzag ze hem geheel en onverbiddelijk.
Hij schonk haar een glas wijn in: "Lieve Mevrouw Wenche! wat is er? is er wat treurigs gebeurd?" "Neen," antwoordde ze en zag weer glimlachend naar hem op. "Je zult misschien zelfs vinden, dat het wat goeds is, omdat het op eens je wensch vervult." "Vertel, vertel!" riep hij geanimeerd en op een toon, die verrukt moest heeten.
"Neen", zei Mevrouw Wenche hardop en het klonk zoo treurig in de leege kamer, "neen, dat kan hij niet." Tweemaal, eerst met die geschiedenis op school en later in de quaestie met het aannemen had zij het opgegeven, haar principe prijs gegeven, was zij zichzelf ontrouw geworden en had voor goed het vertrouwen van haar zoon verspeeld.
De bel van de fabriek had intusschen twaalf uur geluid; en de arbeiders gingen in groepen naar de stad of naar het arbeidersgebouw, waar een eetlokaal was. 't Kantoorpersoneel was ook verdwenen toen de chef en Mevrouw Wenche aan het kantoor kwamen.
Nu wilde zij trachten een overzicht van alles te krijgen om te zien waar zij stond. Maar dat werd een droevig overzicht en Mevrouw Wenche zag met ontzetting waar zij stond. Want zij stond immers diep in leugen en verwarring aan alle kanten.
De professor stootte met zijn stok op de steenen en het kwam Mordtmann voor, alsof hij iets zeggen wilde, maar zich bedwong. Het scheen hem ook toe, dat het gezicht van den professor een zonderlinge uitdrukking had, toen hij vluchtig opzag en groette. Maar hij was al te veel vervuld van wat er met Mevrouw Wenche gebeurd was.
"Geeft u de fabriek op?" "Ja, voorloopig ten minste; ik kan hier niets doen." "Maar daar ben ik volstrekt niet mee gediend!" riep Mevrouw Wenche uit. "Eindelijk heb ik een fatsoenlijk mensch gevonden, waar ik mee praten kan en nu gaat hij weer weg. Dat gaat niet aan! Vertel me ten minste, wat er aan hapert; waarom moet u 't opgeven? Zijn ze bang voor hun dubbeltjes de haringkoninkjes?"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek