Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 juni 2025
"Maar juist die trap van ontwikkeling zooals jij 't noemt, die is juist de poort tot den leugen, dat is mijn vaste overtuiging!" "Daar twijfel ik niet aan, Wenche! er kan zeker ook allerlei tegen het aannemen worden gezegd; maar hier is nu geen sprake van wat jij gelooft of wat ik geloof, maar van Abraham's geloof.
"Neen, natuurlijk niet, maar antwoord u me eens. Gelooft u zelf......" "Hier hebben we," viel hij haar in de rede op zijn ernstigen zakentoon, "zooals u ziet een heele reeks analyses......" "Schei toch uit met uw akelige analyses," lachte Mevrouw Wenche.
Hij antwoordde met een paar beleefde woorden, maar zag haar tegelijk diep in de oogen. En zij, die in lang niet zulk een blik ontmoet had, liet hem los en wendde zich tot de anderen. Maar toen alle gasten weg waren, en haar man rustig was gaan zitten om de couranten te lezen, zei Mevrouw Wenche: "Neen maar, wat was ik verrast door den jongen Mordtmann.
"Bravo! Bravo!" riep Mevrouw Wenche verrukt en reikte hem haar beide handen. "Wie zou dat van u gedacht hebben? Mijnheer Mordtmann! Ik dacht eerlijk gezegd, dat... maar het doet er niet toe, wat ik dacht; ik ben blij, dat ik me vergiste. Maar komt u nu hier; wij tweeën moeten ons bij elkaar aansluiten. U ziet, dat de vijand ons aan alle kanten omringt."
"Neen," antwoordde Mevrouw Wenche, en ging hem voorbij; maar in haar pogingen om boos te kijken en gauw weg te komen, stootte ze tegen de stukken van machines, die in den gang stonden; een geraas volgde, alsof er iets dreigde om te vallen en plotseling greep hij haar om het middel en rukte haar terug in de kamer; op 't zelfde oogenblik viel er een zwaar stuk metaal naar binnen op den drempel.
Jammer, dat u zich niet hebt laten overhalen over de praktische dingen te spreken: wat er geleerd moet worden, b.v. zoudt u mij niet een paar vakken kunnen opnoemen?" "Wel," antwoordde Mevrouw Wenche snel, "ze moesten natuurlijk historie leeren, geneeskunde, rechtsgeleerdheid, sterrekunde..." "Ik dacht, dat je geneeskunde noemde, Wenche?" "Ja, natuurlijk.
"Ons kind, Carsten. Ons arm kindje." "Ons?" antwoordde hij met dien zelfden leelijken glimlach en keerde zich een oogenblik naar haar toe. Mevrouw Wenche zag hem een seconde in 't vertrokken gezicht, zonder hem te begrijpen. Hij keerde zich om naar de deur, om weer heen te gaan. "Carsten!" ze stoof plotseling op, "Carsten! wat zei je daar?" Hij keerde zich om in de deur.
De vraag de vraag waar alles op neer kwam was nu: "Waar was Mevrouw Wenche geweest van even over negenen tot over elven?" Zie d
Hij zat me hier alles heel gewoon te vertellen en 't kwam in ons geen van beiden op, dat ik me met die dingen bemoeien zou." "Nou...... Michal Mordtmann hij is nu......" "Ik kan wel aan je zien, dat je zeggen wilt: 'een uit Bergen, zei Mevrouw Wenche wat bitter.
Een enkelen keer had Mevrouw Wenche gevonden, dat hij in deze liberale houding wel wat ver ging; maar later had ze steeds moeten erkennen, dat zijn verstandig en kalm gedrag veel weer in orde gebracht had wat anders moeilijk genoeg had kunnen worden. Zelf was ze nooit ernstig bewogen geworden, misschien juist wel omdat alles zoo kalm en vrij toeging.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek