Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 17 juli 2025
Snel vingerde ze in heur kapsel, dat slierend losgolfde op haren rug, greep een paar haarspelden, en heesch-vloekend, wipte ze op Lowis af, poogde haar 't aangezicht van-een te krabben. De rosse schoot naar heur aanvalster toe, greep ze bij de hangende haren, trok er-mee, woest sleurend dat het meisje van pijn gilde.
"Prik je niet aan de haarspelden." "Nee, snoetje." Hij vouwde de handen tegen haar achterhoofd, streelde haar zacht en ging zoo kijken in de gasvlam, die in den melkwitten ballon te wuiven stond als een veer. "Jannie wat ben je stil." "Ik ben niet stil, kind. Ik zit te denken." "Waaran denk je?" "An niks." "Ik geloof je niet. Er is iets gebeurd."
Ze wierp haar hoed af, haalde een pakje haarspelden uit haar taschje, legde de blonde vlecht weer om het hoofd en stak haar vast en trachtte een streng gezicht te zetten. "Zou je nu ooit denken dat ik pas vijftien was, als je 't niet wist?" "Ik ... weet het niet zeker," zei Anna eerlijk. "Maar je bent toch in ieder geval veel te jong om in betrekking te gaan."
"Je bent niet recht wel, Alexei Alexandrowitsch," liet zij er toen op volgen, stond op en ging naar de deur. Hij stond ook op, alsof hij haar terug wilde houden. Zijn gelaat was verwrongen en somber, zooals Anna het nog nooit gezien had. Zij bleef staan, en haar hoofd haastig op zijde wendend, begon zij de haarspelden uit het haar te nemen.
Het was grappig, hoe blij de vrouwen waren, als ik haar een paar haarspelden ten geschenke gaf. Ze schenen te meenen, dat ik ze in mijn hoofd stak als in een speldenkussen. Eerst waren de vrouwen nog al schuw, want ze wisten niet heel zeker, of ik een man was of een vrouw. Een van haar kwam eens onder mijn hoed kijken en toen ze het lange haar zag, kwam ze tot het besluit, dat ik een vrouw was.
In weerwil van haar jeugd begon het verdriet of wellicht de honger haar bleeke wangen hol te maken. Haar overvloedige lokken, eertijds het sieraad van haar verschijning waren wel nog netjes opgemaakt, maar uit gewoonte niet meer uit behaagzucht. Ze droeg het haar in een zeer eenvoudigen wrong zonder haarspelden of kammetjes.
"Kind, wat voer je uit!" riep zij, haar ontredderde zuster met verbazing bekijkende. "Bladen zoeken," zei Jo, de handvol roode bladeren sorteerende, die zij gauw had opgeraapt. "En haarspelden," zei Laurie, terwijl hij er een half dozijn op Jo's schoot gooide. "Die groeien hier langs den weg, Meta, net als kammen en bruine stroohoeden."
"Nu, nu, Mijnheer de Ephor," zei Mevrouw Wenche, terwijl ze de haarspelden uit haar dik haar nam; maar door 't noemen van het woord "Ephor" moest ze weer lachen en lachend ging zij in haar slaapkamer. Professor Lövdahl sprong op; maar ze was al weg; hij mompelde een paar woorden, maar ging toen weer zitten.
Nergens was iemand te zien; de dalende weg zag er zoo uitlokkend uit, dat Jo, voor de verzoeking bezwijkend, als een pijl uit den boog vooruit vloog, hoed en kam verliezende, en overal haarspelden rondstrooiend.
En terwijl de paarden trillend zij aan zij stonden, Frédérique zittend tegen hem aanzeeg, en hij zich over haar heenboog, hief hij den arm op en trachtte hij voorzichtig den tak, dien hij afbrak, uit het verwarde glanzend bruine haar te ontwarren. Haarspelden vielen op den grond. Heb je je pijn gedaan? vroeg hij. Ja, steunde zij. Ai, ai.... Doe ik je ook pijn? Neen, o neen...!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek