Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juli 2025
De gids ging Kin-Fo, Soun, Craig en Fry voor, die een plaats hadden gevonden tusschen de twee bulten van het dier. Soun kon zich zeer goed in deze soort van reizen schikken en hij zou desnoods meegegaan zijn tot het einde der wereld. Maar mocht de weg niet vermoeiend zijn, de hitte was groot.
Kin-Fo, Craig, Fry en Soun dreven nu, aldus toegerust, op de oppervlakte der zee. Soun werd door Craig of Fry voortgeduwd en liet hen stil begaan en met eenige pagaaislagen waren zij weldra op voldoenden afstand van de jonk verwijderd. De ingevallen duisternis was voor deze manoeuvre zeer gunstig geweest.
Zij grepen naar de zeilen en wilden zich zoo snel mogelijk uit de voeten maken. Maar Kin-Fo stelde hen gerust en zeide wie hij en zijne makkers waren, namelijk menschen, Chineezen als zijzelf. Een oogenblik later waren de drie landzoogdieren aan boord. Alleen Soun bleef nog te water. Men haalde hem met een haak naar zich toe en beurde hem het hoofd boven water.
Kin-Fo moest glimlachen, of hij wilde of niet. »Als ik drijf", antwoordde hij, »dank ik dat u, mijnheeren! Zonder uw hulp was ik thans daar, waar de arme kapitein Yin is!" »Wij zelf ook!" antwoordden Fry-Craig. »En ik dan!" riep Soun uit, terwijl hij bijna stikte in een groot stuk brood, dat hij slechts met moeite kon verzwelgen.
Soun was geheel verbazing en herhaalde verscheiden keeren bij zich zelf: »Mijn meester is ongetwijfeld krankzinnig geworden, maar dat doet er niet toe; ik vaar er wèl bij." Ditmaal kon Kin-Fo er niet meer aan twijfelen. Wang wilde hem dooden in de kiosk van het »Leven," waar hij zich zelf reeds den dood had willen geven, en daarom had de Taï-ping zijn doodkist naar dat paviljoen laten overbrengen.
Men had hen voor vier zeehonden hebben kunnen houden, die gereed stonden om in zee te duiken. Om de waarheid te zeggen zou de zeehond Soun slechts een zeer ongunstig denkbeeld gegeven hebben van de wonderbare vlugheid dezer zoogdieren van de zee, zoo slap en onbeholpen zag hij er uit in zijn waterdicht pak. In het oosten begon de lucht reeds donker te worden.
Angst of vrees te voelen, dat kon hij veilig aan Soun overlaten, wiens tanden klapperden en die van tijd tot tijd reeds meende dat zijn hoofd hem voor de voeten viel. Kin-Fo had zich dus zeer phlegmatiek in zijn lot geschikt en liet zich rustig verder leiden. Hij zou nu in de gelegenheid zijn met Lao-Shen over den terugkoop van zijn brief te onderhandelen. Dit was al wat hij gewenscht had.
Ik had het warm en het water was koud! Maar ik ben er goed afgekomen! Men loopt en zwemt nooit beter dan als men het voor een ander doet!" »Voor een ander!" sprak Kin-Fo ernstig. »Ja! men moet voor een ander alles over hebben! Daar ligt het geheim voor het ware geluk!" Daarop kwam Soun binnen, bleek als iemand die gedurende tweemaal vier-en-twintig uur door zeeziekte gekweld werd.
Op goed geluk af had hij, in overleg met de medeplichtigen uit het ruim, de vervolging begonnen, en binnen een kwartier zouden Kin-Fo, Soun, Craig en Fry weder in zijne handen vallen! Maar had men hen bespeurd, te midden van de lichtstralen, die de maan over de oppervlakte van het water schoot? Neen, misschien niet! »Omlaag met het hoofd!" zei Craig, zich aan deze hoop vastklemmende.
»Heeft Wang dat gedaan!" riep Kin-Fo uit, terwijl zijn drift plotseling scheen te wijken. »Daar Soun, je bent toch wel een goede kerel, daar heb je tien taëls; doe je plicht maar en zorg dat de bevelen van Wang opgevolgd worden!"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek