Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juni 2025
Nu hij volkomen ten gronde gericht was, had de leerling van Wang stellig besloten een einde te maken aan een leven dat hem, zelfs in de dagen van zijn enormen rijkdom, slechts verveling en verdriet opleverde. De brief, dien Soun acht dagen te laat bezorgd had, kwam uit San-Francisco en meldde dat de centrale bank van Californië hare betalingen had gestaakt.
Maar al was Soun niet zeeziek meer, hij was nu vreeselijk bang. Hij vreesde dat de haaien misschien nog niet naar bed zouden zijn en instinctmatig trok hij bij die gedachte zijne beenen omhoog als vreesde hij dat zij daarin bijten zouden. Een klein beetje angst was hem, in zijne omstandigheden, dan ook waarlijk zoo kwalijk niet te nemen.
Voor vier jaren nog toen Soun in dienst bij Kin-Fo trad, had zijn staart een der schoonste van het Hemelsche Rijk, eene lengte van een meter vijf en twintig, terwijl er thans, helaas! niets meer van overbleef dan zeven en vijftig centimeters. Ging dat zoo voort, dan was Soun binnen twee jaar heelemaal kaal!
En vooral omdat het passagiers waren, die evenmin eenige aanmerking maakten op de gebrekkige inrichtingen en op den kost, die hij hun verschafte, als de doode passagiers in het ruim beneden. Kin-Fo, Craig en Fry waren zoo goed als het kon onder het achterdek gehuisvest en Soun in het vooronder.
Soun was, men begrijpt dit lichtelijk, eensklaps in de achterhoede geraakt. De haai had de scaphanders gezien en naderde hen. Zijn kolossaal lichaam werd één oogenblik in het doorschijnende water groen gevlekt en gestreept gezien. Hij was zestien
Dank zij de zorg der beide gedienstige geesten, was de staart van Soun gedurende dit gedeelte van de reis geen streep korter geworden. De luiaard had dus geen reden tot klagen. 't Was niet zonder reden, dat Kin-Fo na zijn vertrek uit Shang-Haï eerst naar Nan-King gegaan was. Hij meende eenige kans te hebben om den philosoof daar aan te treffen.
De maag deed hare rechten gelden, en nadat men tien uur in zee gedreven had, was dat waarlijk niet te verwonderen. »Laat ons eerst ontbijten", zei Craig. »En zoo goed mogelijk!" voegde Fry er bij. Kin-Fo gaf een teeken van toestemming, en aan de wijze waarop Soun met de lippen smakte, bleek voldoende hoe hij er over dacht.
Zij wierpen dan ook, zoodra hij dicht genoeg genaderd was, een lang touw overboord, voorzien van een sterken haak. De haak pakte Soun onder den gordel van zijn kleed en scheurde dit van den rug tot den nek open.
»Ik reis onder den naam van Ki-Nan", zeide Kin-Fo tegen zijne metgezellen, »en ik verzoek u dat mijn vorige naam, onder geen voorwendsel hoegenaamd, nooit meer uitgesproken worde." »Ki..." zeide Craig. »Nan" vulde Fry aan. »Ki-Nan" herhaalde Soun. Men begrijpt dat Kin-Fo, nu hij zijne Shang-Haïsche vermaardheid ontvluchtte, geen lust had om die op zijn reis terug te vinden.
Kin-Fo stond overeind en zwaaide, wat zeer natuurlijk was, den straffenden rotting heen en weer. Soun stond voor hem, half gebogen, in de houding van een patiënt die eene bewerking moet ondergaan. Met de eene hand leunde hij op het tapijt van de kamer, in de andere hield hij een brief. »Zoo, ben je daar eindelijk," zei Kin-Fo.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek