Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juni 2025
Soun, de ongelukkige Soun, werd ondanks zijn schreeuwen en smeeken op dezelfde wijze behandeld. »Dat is de dood," sprak Kin-Fo tot zich zelf; »welnu hetzij zoo, hij die het leven veracht heeft, verdient te sterven!" Toch was de dood nog niet zoo nabij als hij dacht. Maar welke foltering had de wreede Taï-ping dan voor hem uitgedacht? Daarvan kon hij zich geen voorstelling maken.
»'t Is goed", zei Kin-Fo, »ga Soun maar waarschuwen." Een oogenblik later kwam Fry met Soun terug, die volkomen de kluts kwijt was. Men moest hem geheel aankleeden. Hij liet ze machinaal begaan en stiet alleen van tijd tot tijd zijn gewoon ai ai ya uit! Om acht uur waren Kin-Fo en zijne metgezellen gereed.
't Was Wang niet; 't was Soun, met een brief. »Groote spoed!" was al wat hij zeide. Kin-Fo had een voorgevoel. Hij greep den brief, dien hij zag dat uit San Francisco kwam; hij scheurde de enveloppe open, las snel den inhoud, gaf een kreet van vreugde en stormde het paviljoen van het »Leven" uit. »Wang, Wang!" riep hij zoo luid hij kon.
»Houd den mond, schavuit," zei Kin-Fo, zijne hand op den schouder van zijn bediende leggende. »Zelfs als je voelt dat je een been afgebeten wordt, mag je nog niet schreeuwen, of..." »Of," voegde Fry er bij, »wij zullen hem met een messteek door zijn pak naar beneden sturen, waar hij op zijn gemak kan schreeuwen!" Men ziet dat de arme Soun nog niet aan het eind van zijne jammeren was gekomen.
Spoedig daarop kregen Kin-Fo en Soun elk een geurigen kop van dit thans op zijn Amerikaansch gezette aftreksel en het smaakte hun werkelijk even goed als gewoonlijk de op Chineesche wijze bereide thee.
Een der visschers greep hem bij het einde van zijn staart en tilde hem op. De staart van Soun bleef in de hand van den redder achter en de arme duivel ging weder kopje onder. De visschers sloegen hem daarop een touw om het lijf en heschen hem zonder moeite in de schuit.
Tien minuten later was Kin-Fo, gevolgd door de beide lijfwachten, die hem vooreerst niet meer zouden verlaten, in zijn yamen teruggekeerd. Toen Soun zag dat Craig en Fry officieel in het huis toegelaten werden, maakte zich een gevoel van spijt van hem meester. Geen vragen meer, geen antwoorden en vooral geen taëls meer!
Soun zelfs had weldra zijne bezinning teruggekregen en voelde zich in de zee veel beter op zijn gemak dan aan boord van de jonk. Zijne zeeziekte was plotseling verdwenen. Het is dan ook een groot verschil of men aan boord van een schip al de bewegingen van dat vaartuig gevoelt, dan wel of men halverwege in het water met de deining mededrijft. Soun maakte deze opmerking met zeer veel genoegen.
De staart van Soun was van zeven en vijftig tot vier en vijftig centimeter teruggebracht. Kin-Fo had zich na de strafoefening, die hij Soun had doen ondergaan, weder op zijn divan neergevleid en bekeek doodkalm den brief, die voor acht dagen was gekomen. Het hinderde hem minder dat de brief te laat in zijne handen was gekomen, dan wel dat Soun zich weder aan onachtzaamheid had schuldig gemaakt.
En zij maakten zich gereed den stok op de voeten te bevestigen, ten einde er het zeil aan op te hijschen, toen Soun een kreet van schrik deed hooren. »Zal je den mond houden, ezel!" liet zijn meester hooren. »Wil je ons verraden?" »Maar ik meen iets gezien te hebben!...." stamelde Soun.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek