Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 oktober 2025
Schoon zijn ze, schitterend en blinkend als de ijskristallen, koel en koud; het kalme licht der maan doodt ze niet, maar voor den warmen zonneschijn verdwijnen ze en komen niet terug. Arme Dorus, warmte en zonneschijn, liefde en geluk, dat is het wat gij zoekt, wat gij mist, waar ge thans om schreit en snikt, als wilde het hart u breken; waarom ge nu wenscht te mogen, te kunnen sterven.
En hoor maar.... 't is nu weer rustig." "Maar hier, hier is de onrust onbeschrijfelijk!" roept Eva, en drukt de hand met geweld op de borst. "O God, als hij stierf.... ik zou krankzinnig worden, want.... Maar nee, ik heb het niet gedaan. Nee, nee!" klaagt en schreit ze voort: "nee, ik heb hem zoo lief, zoo waarachtig lief. Die vrek is de hoofdschuldige. En hij moet hier komen; hij zal!
De Majoor vraagt den organist, waarom zijn zuster zulke roode oogen heeft en hoort nu, dat ze schreit, omdat hij haar niet wil laten trouwen met den armen koster, die geen cent bezit en in schulden steekt. Door dit alles raakt de Majoor al dieper en dieper in gedachten verdiept. Hij ledigt de eene kroes na de andere en eet de eene worst na de andere op, zonder het zelf te merken.
Droefheid en verlegenheid werken samen tot het te voorschijn roepen der tranen die Eva weer snikkende schreit. Philip komt haar een schrede nader: "Mevrouw," zegt hij zeer bedaard: "op dit oogenblik treffen uw tranen mij minder dan ik wenschen zou. Vergeef mij, ik kan niet altijd zwijgen, 't is mijn gebrek. Maar 't was toch mijn plan niet u hard te vallen.
De bazuin wordt geblazen. Geweldig. Zooals de Bazuin geblazen wordt op de Groote Dagen, Nieuwjaarsfeest en Grooten Verzoendag. En tusschen de Gebeden om Vergiffenis schreit het gebed: "O, God, Koning, die zit op den Troon der Barmhartigheid." En luid weenen de woorden "God, o, God, die Barmhartig en Genadig zijt." De kinderen van de vrome Joodsche leerscholen van Jeruzalem zijn gekomen.
't Berouwt me: ijdel en haastig woorden zijn: Smart is een wijle blind, en zoo was mijn': Niets wat er leeft wensch ik dat lijdend zij. Wee mij, wee, Dat Hij u eindlijk buigen deê! Klaagt, huilt luid, Land en Zee, Aarde's gescheurde hart krijt mee! Geesten der levenden en dooden, schreit! Uw toeverlaat en steun thans overwonnen leit. Thans overwonnen leit? Verwonnen leit!
Ook Amor voelde die herinnring komen, En in mijn hart ontwaakt, vol droevigheid, Sprak tot mijn zuchten hij: "Nu gaat en schreit" En nauwlijks konden zij hun smart betoomen. Zij togen uit mijn borst weenende heen, En telkenmale als ik hen hoorde bracht Hun droeve roep de tranen mij in de oogen; Maar zij die 't diepste leden zeiden zacht: "O eedle geest!
"Ridder laat mij gaan want ik ben treurig," schreide Lunette. "Heeft iemand u geslagen, heeft iemand u gekrenkt?" Lunette hieuw op den ezel, opdat hij verder zou gaan. Ferguut greep den teugel. "Jonkvrouw! ik moet weten, wat er is geschied, voor gij verder moogt trekken. Zeg mij, waarom ge schreit." "Heer! uw naam weet ik niet " kreet Lunette angstig, "maar ik smeek u, om me te laten gaan.
Hij werd bedrogen door den schijn. O! laat ons dit tot leering zijn, Dat, eer men iets gewigtigs doet, Men zig wat lang bedenken moet. Eén uur van onbedagtsaamheid Kan maken dat men weeken schreit. Het zijn pas zes of zeven dagen, Dat ik dit cijsje kogt van Klaas den vogelman; En schoon ik in het eerst mijn moeite moest beklagen, Nu is er nergens geen, die beter vliegen kan.
En, ware dit het ergste nog; maar, wat ten hemel schreit, bij elke vertimmering wordt met den meesten ijver gezorgd, dat al wat aan het huis eenige originaliteit schonk, voor altijd daaraan ontnomen worde. Onze woningen waren, als ik reeds heb herinnerd, met snij-, beeld- en loofwerk op kwistige wijze overladen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek