Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 3 augustus 2024
"Omdat wij hem nieuws brengen van zijn verloren zoon." De man schrok merkbaar. "Wat, ben jullie hem op het spoor?" "Men heeft in Liverpool van hem gehoord. Men verwacht, dat hij elk oogenblik gevat zal worden." Weder kwam er een snelle verandering in het ongeschoren gelaat. De man werd plotseling vriendelijk.
Leê ie dan weêr een oogenblik rustig, dan woû ie weêr in-éens opstaan, en, had ie even op een stoel gezeten, dan verlangde 'n ie weêr na bed. Zoo ging het tot een uur of vier, toen werd meneer inééns zoo akelig benauwd en blauw in z'n gezicht, dat ik dacht, dat ie zóo dood bleef. Ik schrok er zoo van, dat ik niet wist wat ik doen zoû.
Van Wilden, waar kom jij van-daan? ik dacht dat je gestorven was ... Zeker weêr op reis geweest ... Hè, hè, ik ben lang wechgebleven ... Gaan we nog geen koffiedrinken, kind? Mathilde keek op haar horloge, dat, met een dik zwart koordje in een knoopsgat van haar lijf vast zat. Zij schrok, om dat 't al zoo laat was en ging gauw de kamer uit. Zij kwam nog even te-rug.
"Zoo'n pruik als Biermans bijvoorbeeld!" valt Thomas uit: "zoo'n schrok, die...." "Hoor eens Thomas, het is me niet aangenaam om mij ten koste van een oud en achtenswaardig man te hooren verheffen. Biermans heeft een zwaar huishouden en wilde zijn tweeden zoon immers zelf graag apotheker zien worden.
Duidelijk hoorde hij, dat het een wagen was. "'t Is een hondenkar," prevelde Flipsen. "Ik denk, dat ik den dief op het spoor ben. De gestolen voorwerpen worden zeker met een hondenkar naar Amsterdam gebracht." "Halt!" riep hij plotseling, want het voertuig was hem nu genaderd. De man, die op de kar zat, schrok er niet weinig van, en sprong dadelijk van den wagen.
Toen Helmond de apotheek wilde verlaten, trad mevrouw Van Hake juist uit haar huiskamer de gang in, en verzocht op zeer beleefden, schijnbaar eenigszins kouden toon: of zij dokter even mocht spreken. Helmond schrok onwillekeurig, 't Was hem doch slechts een oogenblik alsof het weer tikte en klopte in 't hoofd zooals gisteravond en in den nacht.
"Jammer dat die kerel 'en pil is!" grinnikte Toon: "Vooruit dan lange livrei-dragonder!" en hij gaf Bus een slag op den schouder zoodat deze hevig schrok, en nog minder plezier in den tocht had dan straks toen hij met den provisor alleen was. "Wat 'en lucht komt er weer opzetten;" zei Bus, die nog maar half van den schrik was bekomen.
Zal ik 'm nou leere ... kost mijn ommers niks. Maar één ding neem 'k 'm kwalijk: die jonge bidt!... Tòch gaf 'k 'm me jas en me vest! Wie doet dat? Ik, Jean Charles Racier ... as atheïst!... En vannacht ben 'k van die cente uitgeweest ... daar zien 'k zoo bleek van ..." "Van de centen van mijn pak ... als atheïst zijnde!" Racier schrok schuw in elkaar. "Dáár heb 'k 'n steek late valle.
Hij had zoo'n uitnemenden smaak, Louis liet het dolgraag aan hem over.... Hij was stil binnengekomen, de schilder, en had nog niet veel gezegd. Hij scheen kalm, eenigszins abstract en gedrukt; Annie had al een paar maal oplettend naar zijn bruinig bleek gelaat gekeken. Hij schrok toen hij 't Louis hoorde zeggen van dat meegaan met haar.
De man schrok, en bleef als versteend staan, met z'n maatstok zuid-oost half-oost in de lucht, dat hier zooveel beteekende als heelemaal buiten-west. 'n Plotselinge stilte verving nu 't geraas, en liet verraderlyk toe, dat men heel duidelyk 'n te laat ingehouden vaderlandsch nagalmpje te hooren kreeg.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek