Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 27 juli 2025
Waar ik mijn troost, mijn kracht uit put? door zoo min mogelijk aan mezelf te denken, 't allermeest en in de eerste plaats aan anderen. Nu weet ik wat een zegen er uitgaat van de schoone leer: "zichzelf te vergeten, zichzelf 't laatst lief te hebben." Ik ben daarin pas eene beginneling.
Deze dacht dat zijn woorden een goeden indruk gemaakt hadden, en ging aangemoedigd voort: "Ja, meneer, mijn schoonmoeder geeft me niks anders te eten dan rotte oneetbare kost. Gisterenavond, toen ik zoo langs den weg liep, kreeg ik buikpijn. Ik zag dat de binnenplaats van de kazerne dichtbij was, en ik zei zoo bij mezelf: 't Is avond, niemand ziet je.
O, Kristine, wat is het toch verrukkelijk om te leven en gelukkig te zijn!... Neen maar ... 't is toch afschuwelijk van me ... ik praat aldoor maar over mezelf. Och toe, wees niet boos op mij!... Zeg eens, is het heusch waar dat je niet van je man hieldt? Waarom nam je hem dan? MEVR. LINDE. Mijn moeder leefde nog en zij was bedlegerig en hulpbehoevend.
Daarna verliet ik hem en de stad zonder de andere menschen, die mijne invrijheidstelling hadden bewerkt, te gaan opzoeken; ik vergenoegde mij er mee hen en mezelf duizend zegeningen toe te wenschen, De kleine zanger had gelijk gehad zijn beurs niet erg gevuld te noemen; ik vond er weinig geldstukken in, en dan nog wat voor geldstukken, slechts kleingeld!
Ik wilde juist mijn viool gaan verkoopen, toen gij mij aanspraakt en zeker zou ik ze reeds verkocht hebben, als het mij niet zooveel kostte om ervan te scheiden. Het is mijn eenig genot en troost. Als ik mij erg treurig gevoel, dan zonder ik mij af en speel voor mezelf eenigen tijd en dan zie ik allerlei mooie dingen in den hemel, veel mooier nog dan in mijn droomen; dat spreekt.
Ik moest lachen toen ik ze gewichtig zag doen en dacht bij mezelf: "die menschen zijn wel gelukkig, dat zij het juk der dienstbaarheid niet voelen, want anders zouden ze zich minder hooghartig toonen." Ik richtte mij tot een grooten en dikken man, die voor de deur van het kabinet van den aartsbisschop stond, om die te openen en te sluiten, wanneer het noodig was.
Maar ze dacht ook: "Als ik Papa er zoo'n groot plezier mee doe, wil ik toch later uit mezelf beter op den tijd letten." Van de geschiedenis met het horloge vertelde ze niets, je zult wel begrijpen, waarom. Terwijl Hilda en haar vader nog aan tafel zaten, kwam de knecht binnen, om te zeggen, dat Valentijn er was, en of hij de juffrouw wel even spreken kon.
Ik had niet vergeten wat hij tot Vitalis gezegd had, toen hij mij aan dezen verkocht, en dikwijls had ik het bij mezelf herhaald: "zij, die dit kind hebben opgevoed, zullen er voordeel van genieten; als ik daarop niet gerekend had, dan zou ik mij nooit met die zorg belast hebben." Deze woorden waren van dat oogenblik af oorzaak geweest, dat ik weinig hart voor Barberin gevoelde.
Ik heb aan mijn dames gezegd, dat we maar niet naar dat perverse oord van Monte-Carlo zullen gaan, maar oogenblikkelijk zien die lieve gezichten er zóó betrokken uit en worden er zúlke droeve kreten van teleurstelling geslaakt, dat ik mezelf als een beul heb gevoeld en al spoedig mijn besluit geheel en al gewijzigd heb: We zullen wèl naar Monte-Carlo gaan!
"Dat weet ik zelf niet, en ik zal haar naam niet vragen, voordat we ons contract teekenen. Ik weet wel, dat ik volgens het inzicht van sommige menschen den wettelijken treurtermijn nog niet geheel doorloopen heb, maar ik heb aan mezelf dispensatie gevraagd en.... . verleend.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek