Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 14 mei 2025
En vandaar kwam het dat kleine Max niet spelen mocht in den tuin, en dat ook Tine van de bloemen niet zooveel genoegen smaakte als ze zich had voorgesteld op den dag van haar aankomst te Rangkas-Betoeng.
Robert, onder den sterken blik van zijn meisje, durfde niet anders meenen, dan: Ze moet ontwikkeld zijn, zoodat ze zich niet klein hoeft te voelen naast de man, maar zijns gelijke kan wezen. Lief! lief! moet ze zijn! riep Max. Aanhankelijk, teeder.... van wijze vrouwen moet ik niets meer hebben! nee! Daarmee kom je niet verder. Lief! en liefhebbend! Ah! zuchtte Eva de Bruin verlicht.
Multatuli's boek heeft een omwenteling te weeg gebracht in de verhouding van de Indische regeering tot de inlandsche bevolking. Maar dit is uiterst langzaam gegaan, veel te langzaam naar den zin van den vurigen verkondiger dezer nieuwe idealen. Al waren het medegevoel en de ontroering door de Max Havelaar gewekt, echt, toch zou het jaren duren eer dit gevoel in tastbare hervormingen werd omgezet.
Toen kon hij de anderen gemakkelijk behulpzaam zijn om evenzoo tegen den stam op te klimmen en zoo waren allen weldra tusschen de takken verscholen. "Wel Max, zijt gij nu tevreden?" vroeg John Cort spottend. "Waarover, dit is nog niet zooveel bizonders." "Neen, maar wel zal het iets bizonders zijn, als wij behouden en wel uit dit avontuur terugkomen", hernam de Amerikaan.
Hij schijnt ons niet eens op te merken!" bromde Max Huber. "Wat drommel, wij lijken toch niet op die halve apen hier!" "Stil!" zei John Cort, hem bij zijn arm grijpende, "ik herken hem thans, ik weet wie het is." "Wie het is?" "Ja, het is dokter Johausen!"
Waren zij te zwaar voor twee personen, dan zou gewacht moeten worden tot Max en Llanga terug waren. Eensklaps hoorde het tweetal luide uitroepen, in de richting van het Zuidoosten, juist waarheen Max Huber gegaan was. "Zouden zij in gevaar verkeeren?" vroeg John Cort. "Vlug! Laten wij gaan zien!" antwoordde de voorlooper.
Vooruit, bende idioten! zei hij, vooruit maar weer. O, zoo, zei Jan. Nou, die portretten, wie zal dat op zich nemen.... Mannen, nee, ik heb er genoeg van, viel Max opeens uit. M'n kop staat d'r niet naar. Ik ben niet rustig genoeg. Leg al jullie plannen maar bij mij neer, ik zal ze wel uitzoeken, en verwerken. Ik zal ook 't nummer wel samenstellen.
En Max Huber ging weder verder, op den voet gevolgd door Llanga. De voorlooper wist niet wat hij doen moest met dien ongeduldigen Franschman, maar begrijpende, dat hij hem toch niet alleen kon laten, besloot hij hem te vergezellen tot aan den rand van het woud, hoewel hij dit, zooals hij ronduit verklaarde, een verregaande roekeloosheid vond.
Zy bracht daarop kleinen Max naar zyn bedjen een stroomat en toen ze terugkwam, vond ze Havelaar in gesprek met Verbrugge en Duclari die zoo-even waren binnen getreden. Het gesprek liep over de verwachte beslissing van de Regeering. Ik begryp zeer goed dat de resident in een moeielyken toestand is, zei Duclari.
"Dan moeten wij dus allereerst de rivier opzoeken", hernam Khamis, "en onze reis aan den anderen kant van de rotsversperring hervatten, als wij eerst een nieuw vlot gebouwd hebben." "Maar hoe moeten wij dan leven, eer wij aan de Oebanghi zijn?" vroeg Max Huber. "Jagen kunnen wij niet meer." "En hoe moeten wij uit dit doolhof komen?" vroeg John Cort.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek