Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 juni 2025
In het onderhavige geval werd dus ten gunste van Joël van den algemeenen regel afgeweken, toen men het besluit nam, dat froken Siegfrid Helmboë moest optreden als bruidsjuffer van Hulda Hansen. Een onuitputtelijk vraagstuk, zoowel voor de bruid zelve als voor de bruidsjuffer, was de behandeling van het toilet, dat zij op den dag der plechtigheid zouden dragen.
»Nu, kan ik wat voor u doen?" vroeg de professor. »Broeder!...." zei Hulda, die de gedachte van Joël geraden had. »Nu, spreek dan, jongenlief, spreek dan," zei Sylvius ongeduldig. »Welnu, mijnheer Sylvius, gij zoudt ons eene zeer groote eer bewijzen en tevens een zeer groot genoegen kunnen doen." »Maar, hoe dan?" »Dat zou zijn...." »Wat dan?.... Wat dan?" vroeg Sylvius Hog ongeduldig.
Toen Joël en Hulda Hansen het Noorder Hotel verlaten hadden, daalden zij naar de kaden af, die zich rondom het oostelijk gedeelte der baai uitstrekten.
Ik ben al zeventien dagen in Dal." »Hoe.... reeds zeventien dagen?" vroeg Hulda. »Ja, lief kind, reeds zeventien dagen, en.... het einde van mijne vacantie nadert! Ik heb waarlijk geen tijd meer te verliezen, als ik nog een uitstapje langs Drammen en Konsberg wil maken.... En...." »Wat wildet gij zeggen, Mijnheer Sylvius?" vroeg Joël.
»Nog wat geduld; ik kom bij u." Zooals men ziet, ontbrak goede raad dien ongeluksvogel niet. Van boven en van beneden werd hij tot hem gericht. Wat kon hij meer willen? »Wees vooral niet bevreesd," riep Hulda. »Neen, dat ben ik niet." »En niet te ongeduldig zijn," riep Joël. »Dat ben ik ook niet; maar drommels haast u!" »Wij zullen u redden," riep de berggids.
Joël stapte dan ook als een flinke kerel, naast het paard, dat in stevigen stap tusschen de boomen van het voertuig voortliep en vroolijk met het hoofd schudde. Wel is waar bedroeg de afstand tusschen Dal en Moel veertien kilometer, maar dat was voor iemand als onzen flinken berggids niet de moeite waard.
Hij had hooge slobkousen om de beenen, terwijl de voeten in sterke laarzen verdwenen, die van stevige zolen en platte hakken voorzien waren, en die, door het uiterlijk van de schoenwreef vol rimpels in het leer, veel op zeelaarzen geleken. Joël was van beroep gids in het baljuwschap Telemark, maar ook in het hooge gebergte van het Hardangersche district.
»Dus er is geen enkele toerist in de herberg aanwezig, nietwaar? en is er in mijne afwezigheid om geen gids gevraagd geworden, zusjelief?" vroeg Joël. »Neen, broeder, er is geen toerist in de herberg, en er is geen gids gevorderd." »Des te beter." »Waarom, Joël?" »Omdat ik thans in de gegeven omstandigheden u liever niet verlaat. Daarenboven...." »Daarenboven wat?"
»Welnu, ik neem de twee, ja de vier aan. Dat zal mij niet meer kosten; is dat zoo niet?" »Dat zal u niets kosten," riepen broeder en zuster tegelijkertijd en als in één adem uit. »Toch, een dank per schouder of per arm, dat is niet te veel, dunkt me. Maar ik bespeur, helaas...." »Wat toch?" »Dat ik ulieden nog niet bedankt heb. Dat is inderdaad onvergeeflijk." »Bedankt voor wat?" vroeg Joël.
»En als dat het geval is, bied ik mij als gids aan, om u overal in het baljuwschap te brengen, waar gij mocht verkiezen te gaan. Geen enkele plek zou ik overslaan." »Dat zijn zaken van later zorg, Joël. Wij zullen dit gesprek hervatten, wanneer ik niet meer in den staat van een half gevilde zal verkeeren!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek