Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 juni 2025
Wanneer Joël vernemen zoude, hoe onwellevend, ja hoe onbeschoft die man te werk was gegaan, hoe hij de waarde van het huis en van het ameublement scheen berekend te hebben; wanneer haar broeder ingelicht zoude zijn, over de houding en de gedragslijn van vrouw Hansen tegenover dien vreemdeling, wat zou hij dan wel denken?
Allen keken elkander gedwongen lachend aan, en wisten niet wat te antwoorden. Eindelijk hernam Joël: »Hoe kon ik dat? Dat was zoo moeielijk te zeggen. Daarenboven ik kon mij vergissen, nietwaar? En dan was het, alsof ik u mijne zuster opdrong. En dat mocht toch niet."
»Neen, ik gevoel mij niets vermoeid, en ik geloof dat eene kleine wandeling mij goed zal doen." »Eene kleine?..." hernam Joël. »Drommels, zeg maar eene groote en daarbij altijd stijgende!..." »Welnu, broertje, mij zal de steun van uwen arm niet ontbreken, niet waar?" »Zeker niet, Hulda." Daar aangekomen, had men inderdaad het karretje moeten verlaten.
»Wel ik bedoel dien, welke door Bambel voert!" »Door Bambel?" »Ja, door Bambel. Stel u nu toch zoo onnoozel niet aan, mijn jongen." »Waarlijk, ik...." »Door Bambel waar een zekere pachter Helmboë woont! Vat gij mij nu?" Joël was rood van verlegenheid geworden. Hij wist niet wat te antwoorden. »Door Bambel, waar ook de dochter van dien pachter woont. De lieve Siegfrid. Heet zij niet zoo?"
Welk een troost was het daarenboven voor Joël Hansen en zijne zuster, steeds over den afwezige te kunnen spreken. »Thans behoor ik zoo wat tot de familie," zei Silvius Hog. »Ja, waarlijk, zoo iets als een oom, die van Amerika of van elders uit de lucht is komen vallen." En, daar hij nu toch tot de familie behoorde, mocht men geene geheimen voor hem hebben, niet waar?
»Op dien dag zult gij hier eerst te huis wezen, wanneer gij vóór dien tijd niet afbetaald zult zijn!" riep Joël in de hevigste gemoedsbeweging uit. »Ik verbied u te spreken, zooals gij in tegenwoordigheid van mijne moeder en zuster deedt!" »Hij verbiedt mij!...." grijnsde Sandgoïst tartend. »En zijne moeder verbiedt die mij ook?...."
Wij hebben te Christiania dikwijls te zamen gedineerd. De gebroeders Help! Wel, kinderen, van hen zal ik alles te weten komen, wat zij omtrent de Viken vernomen hebben. Ik zal hun dadelijk schrijven, en als zulks noodig is, zal ik hen gaan opzoeken." »O, wat zijt gij goed, mijnheer Sylvius!" riepen Hulda en Joël tegelijkertijd. »Wij danken u wel." »O, bedankt mij niet, als je blieft.
Of Joël zijn deel van de liefkoozingen van Siegfrid kreeg, zouden wij niet met zekerheid kunnen zeggen. Dát kunnen wij betuigen, dat Hulda door de pachtersdochter met kussen overladen werd. Op de breedte, waarop Noorwegen gelegen is, zou de avondschemering nog verscheidene uren duren. De gezichteinder bleef dan ook nog geruimen tijd zichtbaar, na den ondergang der zon.
Ik zal waarlijk mijn ontslag als afgevaardigde van de Storthing moeten nemen; want ik zal geen tijd meer vinden om zitting te nemen." »Ja, dat zal moeten gebeuren," zei Joël, hartelijk lachende. »Ik zie er anders geen gat in." »Ja wel, spot er maar mede.
»Ja," riep hij uit. »Zij is het vrienden!.... Ja, dat is de kleine Hulda, die ik van Dal hierheen gevoerd heb!" En zich omkeerende, ging hij voort. »En dat is Joël, haar kloeke broeder!" De toejuichingen namen schier geen einde. De professor maakte van een oogenblik van kalmte gebruik, om de menigte lachend toe te roepen: »Pas dan toch op, en drukt mijne beschermelingen niet dood!"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek