Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 juni 2025
»Dat is dan afgesproken," hernam Sylvius Hog, »wij zullen te zamen in de groote zaal eten...." »Juist, mijnheer Sylvius," antwoordde Joël. »Ik zal slechts de geringe moeite te nemen hebben u op uwen leuningstoel derwaarts te rollen, wanneer het middagmaal gereed zal zijn." »Waarom mij niet liever in een karretje vervoerd, Joël?
»Inderdaad," antwoordde Ole Kamp, »maar wees er verzekerd van, ik zal u dan nog meer liefhebben, dan ik nu reeds doe, wel te verstaan als dat mogelijk zal zijn. Ik zal er in ieder geval mijn best toe doen." »Ja, goed gezegd, Ole, als het mogelijk zal zijn! Nietwaar?" Een glimlach vloog over het gelaat van den gelukkigen Joël Hansen.
Hij was als het ware voor die streken geschapen. Wanneer eindelijk de winter met al zijn ruwheid ingevallen was, en hij geen toeristen den weg had te wijzen in het Vestfjorddal, noch jagers op hun tochten in de fields te begeleiden, dan hield Joël zich onledig met de kleine soeter, die op een afstand van weinige mijlen in het gebergte gelegen was.
Men moet geen misbruik van geneesmiddelen maken." »Neen, waarlijk, dat doet gij niet," merkte Joël lachende op. »Drommels, koud water...." »Ja wel, spot er maar mede. Maar nu over iets anders gepraat. Weet gij wel, dat ik, zonder uwe welwillende tusschenkomst, gelegenheid zou gehad hebben om de wonderen van den Rjukanfos van al te nabij te zien.
Dan zou de familie Hansen zonder huisvesting, zonder hulpmiddelen zijn.... Dat was dan de armoede en de ellende in alle hare naakte verschrikkelijkheid. Hulda durfde Joël niet aanzien. Maar, de jonge man, door drift vervoerd, wilde niets hooren van de dreigende toekomst.
»Heeft hij zijn naam niet medegedeeld?" vroeg vrouw Hansen nieuwsgierig. »Neen, moeder." »En niet gezegd vanwaar hij kwam?" »Ook dat niet, moeder," antwoordde het meisje. »Waarschijnlijk is het een toerist. Dunkt je niet?" vroeg de moeder. »Het is bepaald jammer, dat Joël niet terug is, om zich te zijner beschikking te kunnen stellen. Wat moeten wij doen, zeg, wanneer hij ons een gids vraagt?
»Al ware het slechts in het belang van onze herberg, die zoover ik weet nog steeds sedert den dood van mijn vader door de bewoners en de vreemdelingen gewaardeerd wordt...." »Zeker.... Joël, zeker!" beaamde de zorgzame Scandinavische huisvrouw. »Is het nu niet onze plicht, die waardeering te rechtvaardigen door voor de herberg het aanzien te behouden, waarin zij aan ons achtergelaten werd...."
Hij vertrok, maar niet zonder aan Joël Hansen plechtig beloofd te hebben, dat hij terug zoude komen, om de viering van het huwelijk van den jeugdigen berggids bij te wonen, dat, natuurlijk tot groote blijdschap van de belanghebbenden, eenige weken later voltrokken zoude worden. De professor hield stipt woord.
Er bestaat geene zaak geene! hoort ge die ik niet voor mijne rekening zou durven nemen. Altijd, wel te verstaan, als er wat aan te verdienen valt...." »Ga dan toch voort!" riep Joël. »Waartoe die omhaal van woorden?"
Hulda knikte bevestigend met het hoofd, maar scheen lang niet overtuigd. »En van die streken komt de post niet dagelijks aan," ging Joël Hansen voort. »Bij gevolg bestaat er niet altijd gelegenheid om te schrijven. Dat is klaar als de dag!"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek