Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 juni 2025
Ik moet vermijden wat nog vermijdelijk is, en redden wat ik redden kan .... Het huwelijk van Francine heeft hier, mijn vriend, het huis wel ledig gemaakt! Gij hebt Francine bij haar terugkeer gezien. Zij is ons bijna vreemd geworden, en ik vraag mij af, wat zij zijn zal, als zij ons geheel onbekend zal voorkomen. Zij is, nu alreeds, het tweede kind dat ik verloren heb. Ik ween over haar ....
Een heer leidde hen in eene spreekkamer, en daar wachtten ze een tijdje. Simon kwam. De heer bleef staan in het deurgat. Dag, Simon! klonk seffens het blijde stemmetje van Francine. Hij deed een stap, en men zag dat een groot pak lijden oplichtte boven zijne borst, omhoog wegdampte en zijn lichaam bevrijdde. Hij werd rood en zijne oogen glinsterden. Zwijgend stak hij zijne beide handen uit.
Mijnheer du Bessy, die in Ko's bedrukt gezicht wel zag dat de oude man geen schuld had, wilde hem bij zijn toornig nichtje vergoelijken, begon eene ingewikkelde uitlegging, waaruit blijken moest dat er wel orders gegeven doch geen ontvangen waren. Francine barstte los in een luiden lach, werd geheel rood en beval aan Oomken dat hij haar seffens kussen moest.
Toen hij voorbij een klein herbergje van den buitenboulevard kwam, viel het hem in, dat hij op een dag, toen hij door een onweer verrast werd, met Francine daar was binnengegaan en dat zij er samen gegeten hadden. Hij ging er nu ook binnen en liet het diner aan hetzelfde tafeltje van toen brengen.
Hij bad haar dat zij, om de trap af te gaan, ook zijn arm zoude tot steun nemen, en zij deed het zeer gaarne. Juffrouw Francine was in druk gesprek met Simon. Wanneer zij op het plein het sombere volk zag wiegelen als een zee, bleef zij benauwd staan en legde haar handje in Simon's breede hand. Toen spoedde zij zich om in het rijtuig te stijgen.
Waarlijk? .... Een òn-menschelijk ding zeg maar een foltering! Nee. Mis!.... Een speelgoed, waar men zich aan zal bezeeren. Francine moest telkens met Oomkens zottigheden hartelijk lachen, doch Mariëtte vond haar dan 's avonds, op hare kamer, schreiend van onbegrepen wee.
Simon en Francine zaten vóor het speelbord en Pastoor Doening sprak, zooals naar gewoonte, bij den hoogen haard die kreesch, gemoedelijk met Vere. Nog altijd wachtte men op Ernest. Wat hadde zij al niet gedaan om hem nu bij zich te hebben, om hem nu te zien, te voelen nevens haar, te voelen dat hij mededeed aan de vreugd van het huis!
Dan spijt het me dat hij zich zoo slecht heeft uitgedrukt. Francine wilde nu van geen verdere uitleggingen hieromtrent meer weten. Ze ging vóor Simon Peter staan en legde hare beide handjes op zijn schouders. Mijn brave Simon, aaide ze, wat ziet gij er treurig uit! Willen wij saam zoo met ons tweetjes eens prenten zien? .... Ik heb van mijnheer Sörge eenig-mooie prenten gekregen .... Wacht maar!
Ernest omarmde haar, dwong haar los te laten, voerde gauw Milly weg. De deur van het eetsalon was weer dicht. Rup! Rup! schreide Francine. Ze wierp water over zijn voorhoofd. Hare tranen vielen op zijn voorhoofd. Hij opende zijne oogen, keek scherp en vluggelings rond, kwam huiverend half overeind. Rup! lieve Rup! Hij stiet haar zachtjes zijwaarts, ineens zeer verlegen.
Hij neemt een sigaretje uit zijn koker, lacht dan, terwijl hij het boven een onyxschaal breekt: Hier mag ik niet rooken, hee? Hij ziet het gouden schaarken met de opalen hand lager zinken. Hij ziet de kers-zoete lippen hergaan: Ik herinner mij, stamelt Francine. Zij had, in geen tijd meer, aan Simon gedacht.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek