Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 8 juni 2025
Pastoor Doening en mijnheer du Bessy stonden met Francine aan het voeteinde. Het kindje lag vredig in zijne wieg. Ze spraken niet; ze blikten allen naar Vere, die bleek en doorzichtig daar rustte, geheel veranderd en mooier in de diafane kleur van zwakheid. Ze had nog niemand gezien. Ze had hare oogen nog niet ontsloten.
't Was, al voorbijdravend, een verscheiden en aardig gewemel van kleuren en dan, meteens roerloos, in het vlakke licht, al die ronde gezichtjes, door de zon bekletst, opgericht naar de stuiving der twee paarden. Nu voel ik, dacht Francine zonderling bekommerd, nu, bij al wat roert in de lucht .... dat er iets veranderd is, dat iets een anderen vorm aanneemt ....
En ze zou d'r speelgoed kunnen voor koopen, en lekker gesnoep, en popjes, en een heerlijk eetservies, zoo klein, zoo luttel, zoo teer .... Dat zou alles wel gebeuren, mettertijd. God is goed. Hij is de hoop en het leven. Nu moest Francine braaf geduld hebben en een kus geven aan Oomken en Ernest, en dan weer naar bed gaan. Zoo moest het zijn. Niet? Ze glimlachte en deed wat hij zei.
Het eerste, wat Jacques daarvan deed, was zijn vriend den dokter het geld, dat deze hem bij den dood van Francine geleend had, terug te geven; daarna ging hij naar het kerkhof, om den grond, waaronder zijn vriendinnetje rustte, onder bloemen te bedekken. Maar de lente was Jacques voor geweest, en op het graf van het jonge meisje bloeiden tusschen het groenende gras duizend bloemen.
Een draaiorgel, dat onder zijn raam begon te spelen, riep hem eindelijk weer tot het leven terug. Dit orgel speelde een wijsje, dat Francine 's morgens bij het wakker worden placht te zingen. Een van die waanzinnige verwachtingen, welke slechts in de grootste wanhoop kunnen geboren worden, doorflitste plotseling Jacques' geest.
Francine trad met rappe schokken vooruit, ging stijf, stokkig-stappend, het gansche lijf als een rechten paal voorover stekend. Ze reikte zenuwachtig de levende bloemen. Ze reikte de bloemen terwijl ze nog voortschokte op hare klinkende hakken, en haar mondje viel open, en hare groene oogen werden rond en uitermate groot.
Hij kende de oude juffrouw wel, met haar jeleivette kin en haar honinglachje. Ja, ja.... lachte Francine, zóo is ze. Hoor eens aan, Vere, was de juffrouw niet waarlijk zóo? Stil sprak Simon van de bloemen. Het was nog niet de volle tijd van de heerlijke bloemen, maar deze bleek-paarse tulpen waren zeldzaam. Had juffrouw Francine die zelf gekozen? Francine knikte gretig.
Maar gisteren, nadat we van dat Duitsche concert kwamen en daar weer Sörge en Francine zagen, gisteren avond brak de werkelijkheid uit. Ernest is .... Zeg nu niets meer, mevrouw, zei Doening. Dit nog: voor mij verloren! Het kopje melk, dat pastoor Doening had opgenomen en onder zijn mond hield, was koud geworden, en lauw walmde de opgaande oranjegeur.
Ze drilden, dicht bij mekaar gedrongen. Vere, grooter en breeder dan Francine, leidde den gang. Francine hing aan haar arm. De blijde lentezon viel van de daken, plaste op de grijze steenen, flikkerde tegen de ruiten.
Telkens was ze zeker dat Dissel, die Pezza vreesde, Pezza doen verdwijnen had, en telkens folterde ze zich met de zekerheid dat, nu 't zoo lang duurde, zij 't nooit bewijzen kon .... 's Morgens was ze weer te been, stijf en koppig, gestaald in hare zenuwen en gesteund door nieuwe hoop. Met de aanhouding van Simon Peter was aanvankelijk veel in Verlat's huis veranderd. Francine was ziek geworden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek