Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 november 2025
Ik sta er op dat je een krans voor jezelf vlecht en dan nog een voor grootmama en een voor mij." "En als ik dat nu eens niet doe?" vroeg Elsje lachend. "Dan noem ik je nooit meer Roodkapje." "Alsof dat zoo'n straf was!" riep Elsje uit, om toen plotseling van toon te veranderen en langzaam, en als bij zichzelf te zeggen: "Ja .... dat zou ik toch wel een beetje jammer vinden."
Louise en Cato waren koel beleefd tegen Elsje, Cécile bemoeide zich niet met haar en Emma durfde niet te vriendelijk te zijn, uit vrees dat de anderen haar zouden uitlachen. Het stukje werd nog eenmaal gerepeteerd, toen was het tijd om naar huis te gaan. Tot Elsje's verwondering zeide Cécile in het rijtuig geen woord over haar uitbarsting van drift.
En nu volgden er dagen voor Elsje, die zij haar geheele leven niet weer zou vergeten, dagen van rein genot, waarin de vrede en blijmoedigheid terugkeerden in haar hart. Bijna overweldigend was voor haar in het begin de aanblik van de prachtige natuur. "Nu moet je maar eens alleen een eind gaan wandelen," zei grootmama den eersten ochtend na het ontbijt.
Smyrnaschen looper was belegd en stonden voor een hooge, eikenhouten kamerdeur, die toegang gaf tot de "zaal", waar Cécile's Engelsche gouvernante voor een hoog opvlammend haardvuur zat te handwerken. "Ga maar met Cilly mee, Elsje," zei hare tante, "en blijf dan maar even wachten tot ik bij je kom; dan kunnen wij eens zien of er ook een jurk van Cécile is, die je van avond aan kunt hebben.
Keetje stak de gaspitten aan, deed de overgordijnen dicht, stookte het vuur wat op en verdween. Het zag er nu vroolijker uit in de kamer, vond Elsje en haar tante keek ook heusch wat vriendelijker. Dit deed haar moed scheppen om te vragen: "Zou ik mijn eigen jurk niet mogen aanhouden, tante?" "Neen, Elsje, dat gaat heelemaal niet.
Elsje sloeg met een plotselinge, hartstochtelijke beweging de armen om haar hals, legde haar kloppend hoofd tegen den schouder der goede vrouw en barstte weer in tranen uit. "O, ik verlang zoo naar huis, naar grootmoeder!" snikte ze, in korte, afgebroken zinnen, "ik vind het zoo vreeselijk, vreeselijk hier in de stad o, ik wou dat ik er nooit gekomen was, nooit!
En kijk eens, wat glinsteren die mooi in de zon!" vervolgde ze, terwijl ze zich heenboog over een der lage, kale struiken en voorzichtig een glimmenden tak aanraakte, waaraan ontelbare waterdroppels flikkerden. "Ja, allerprachtigst!" lachte Krelis en een dikken tak beetpakkend, schudde hij Elsje de zware druppels in het gezicht en riep spottend: "En ze spatten ook zoo mooi!"
De kleine handen waren rimpelig en mager van ouderdom en de dikke, blauwe aderen duidelijk zichtbaar, terwijl de ijverige vingers vlug de breinaald hanteerden. Elsje leek niets op haar grootmoeder. Hare oogen waren lichtblauw, evenals die harer eigene moeder geweest waren, ook had zij hetzelfde geelblonde, touwachtige haar van haar moeder.
Nicolaas, terwijl de kinderen de laatste hand legden aan den merklap, die op den 1sten December ingeleverd moest worden, maakte Juffrouw N. de kinderen blij door te zeggen, dat ze tot St. Nicolaas in de handwerkles op school haar geschenkjes voor de huisgenooten mochten afmaken. Elsje was in de wolken. Die handwerkjes, hoe eenvoudig ook, hadden haar dwars gezeten.
Toen Elsje zich zachtjes aankleedde om haar grootmoeder niet wakker te maken, die nog vast sliep, was het haar, alsof het vandaag nog veel stiller en rustiger om haar heen was dan andere ochtenden. Buiten scheen de zon even vroolijk en gul als gisteren; er was weinig wind en weer was de lucht helderblauw. Alles juist als den vorigen dag en toch ook weer niet zoo, meende Elsje.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek