Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 juli 2025
Verder zouden door Dientje twee warme schotels op komforen worden binnengebracht; er stonden ook nog twee schoteltjes met koud vleesch, éen met beschuitjes en éen met kaas. De burgerlijkheid van de familie de Stuwen loste zich zoo op in de meerdere voornaamheid, die door Jozef in het huishouden was gebracht.
Juffrouw Dientje was naar buiten gegaan, om nogmaals haren beschermelingen wat voor te werpen. Mocht ook die tweede poging mislukken, zij waagt er eene derde. Gij kunt zeker zijn, dat zij dien namiddag hare breikous niet voor den dag gehaald en hare voeten niet op haar warm stoofje gezet heeft, alvorens zij de muschjes had verzadigd.
Zij zal uw geheugen wel ontgaan zijn, juffrouw Dientje! verschoon mij, juffrouw Verburg! die verscheurde teekening van dominé Willems?" »Zeker niet! die herinner ik mij maar al te goed," luidde het antwoord, terwijl een donkere blos voorhoofd en gelaat overtoog, »maar ik bid u, mijnheer! wil mij toch zeggen wie gij zijt...." »Ik! wel ik meende dat de knecht mij had aangediend."
Hij stond met den rug naar haar toe, toen zij op hare beurt de stoep opging en keerde zich lachend om, toen hij haar herkende. "Zoo zoo, moet je hier ook zijn?" zei hij. Toen tot Dina, die de deur opende: "Morgen Dientje. De dames zijn zeker thuis, he?" "Jawel mijnheer, daar komt mevrouw juist aan." En met een verbaasden blik op Elsje, die zij eerst niet herkend had: "O jongejuffrouw, bent u het?"
Zij had nog duizenderlei dingen op haar hart, die zij behoefte had uit te storten, maar juist kwam Dientje binnen, met het vleesch. Er was even onaangename stilte tusschen de dames, terwijl Emilie Dientje bekeek. Mathilde zeide: Je had 'et nog niet binnen moeten brengen, niet vóor meneer er was, meende ik.
Daar lag het mooie, frissche grasperk voor hem; zwijgend nam hij Claudine bij de hand en deed haar plaats nemen op de bank, terwijl hij zelf voor haar staan bleef. »Luister Dientje!" sprak hij ras, »verschoon mij, juffrouw Verburg! dat ik u zoo gemeenzaam bij den jonge-meisjesnaam noem uit den tijd toen ik nog een kwajongen was, waarmee gij, en terecht, niets te doen wildet hebben."
Dan vroeg zij of zij van-avond weêr op hem rekenen moest met de deur, waar dan de ketting niet werd op gedaan. Hij andwoordde onzeker. Dientje verzocht wel de komplimenten aan mevrouw. Daar had zij altijd den mond vol van. Zij kon, dik en medelijdend, met een welgedaan, gezond hart, onder de strakke paarse jurk, niet hebben, dat mijnheer niet elken avond naar buiten ging.
Ja, meneer, zeker, zeker, ... ik beloof 'et u ... Toen ging Jozef langzaam wech. 't Was negen uur geworden. Nu kwam Dientje de werkmeid binnen met een dampende kop koffie voor Marie. Dientje had een breeden mond, dikke lippen en alles verder in haar gezicht was dik en klein; zij was leelijk maar goedig. Hier, Mietje, zeî ze, koffie, ze is sterk, hoor, ... Pas op, bran je niet.
Dientje vatte moed, trad stout uit haar schuilhoek te voorschijn en sprak ras en luid of zij een geleerd lesje opzeide: »De complimenten van pa en tante, dominé! en of u het niet kwalijk zoudt nemen, dat pa er eene lijst en een glas voor heeft laten maken?" Inderdaad, de teekening was nu keurig geëncadreerd in eene fijne vergulde lijst.
»Ja! ja! juffertje wildzang de jongens krijgen de schuld, maar de meisjes willen wel zoo, of waarom zijn Saartje en Dientje niet met de eersten mee weggegaan?" voegde Trijntje haar lachende toe, maar niet zonder een afkeurend hoofdschudden. »Ik kon niet eerder Trijntje, heusch!" »Als onze Dientje heusch zegt, dán is het waar; maar waarom kon dat dan ook niet?"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek